Geçenlerde hastanede bir kız gördüm. Ağlıyordu. Sordum, "Neyin var?" Diye. Bana ne dedi biliyor musunuz? "Meğer ben ölüyormuşum." Dedi. "Çok hastaymışım. 6 ila 12 ayım kalmış. Ama en kötüsü de ne biliyor musun?" Dedi. Ben o an zor yutkunurken, o benden cevap bekliyordu. "Ne dedim. En kötüsü ne?" "Ben öleceğim günü bilerek yaşıyorum. Bunun ne kadar kötü bir şey olduğunu biliyor musun?" Bilmiyordum. Ben ne zaman öleceğimi bilmeden, her şeyi aniden yaşıyordum. Ama o; o biliyordu.
Hayat acımasızdır... Hayat; acımayı bilmeyenlerin evidir..."