Rabia Türkmen
@Vaveylaka
Bizi toprağa gömdüler fakat tohum olduğumuzu bilmiyorlardı.
Biraz yazar,okur.
Üniversite
Bursa
Kocaeli, 15 Ekim
4 okur puanı
Ekim 2017 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Okur Takip Önerileri
KİM BU ŞİİR?
Oturdum ağaçların altına, çimenlerin üstüne. Uzattım ayaklarımı; belki de yanlışlıkla bastım güneşin gölgesine. Yine sakarlığım üstümde diye düşünüp gülümsedim... Sırtımı ağacın gövdesine dayadım doğaya minnettar bir biçimde. Gözlerimi kapattım ve bıraktım gökyüzü ciğerime dolsun. Sonra bi ses duydum, sanki biri mırıldanıyordu. Gözlerimi açtım. Şiir okuyan bir çocuk gördüm. Sakindi hareketleri, mırıldanır gibi çıkıyordu sesi... Kelimeleri daha net duyabilmek için onu yanıma çağırdım. Yavaş adımlarla geldi, utangaç bir şekilde tam karşıma oturdu. Ufacık elleri vardı, gözlerime bakamıyordu ama hala şiir okumaya devam ediyordu. Şimdi kelimeleri daha net duyabiliyordum. Zor bir şiirdi bu.. Küçük bir çocuğun böyle zor bir şiiri bilmesi oldukça tuhaftı. Çocuğa yaklaştım; "ismin ne?" diye sordum.
Şiir okumayı bıraktı, biraz düşündü. "Bilmiyorum" diye cevap verdi. Şaşkınlıkla güldüm, "insan hiç,ismini bilmez mi?" diye sordum bu sefer. Omuz silkti. "Şair, şiirine isim vermemiş beni de isimsiz bırakmış"dedi. Bu cevaptan sonra şiiri okumaya devam etti. O çocuksu sesi kuş cıvıltılarına karıştı... Günlerce okusa aynı şiiri dinlerdim. Bir çatırtı yankı yaptı. Kafamı sesin geldiği yöne çevirdim. Görünürde kimse yoktu. Onun da sesi duyup duymadığını sormak için çocuğa döndüğümde dehşete kapıldım. Çocuk artık orda değildi. Telaşla etrafa bakındım ve kalkıp ormanın içine doğru koşmaya başladım. Koştukça ağaçlar kayboluyordu ben de karanlığın içine hapsoluyordum. Sonunda onu gördüm ve gözlerimi açtım. Uyandığımda adını bile bilmediğim bir şiir ezberimdeydi...
Geçen yine kan tükürüyorum
Geçen yine kan tükürüyorum, başım ağrıyor, kalbim ağrıyor. En kötüsünü getiriyorum aklıma sonra sığınıyorum Yaratıcıma. Başım da fena ağrıyor hani. Sebebini az çok bilmiyorum. Geçen yine kan tükürüyorum. Aylar sonra defterime yazmışım bir sabah uykudan uyanıp... Ardımda iki yarım kitap, bir dergi bırakmışım okuyamadığım. Kalbimde bir baskı var;anlayamadığım, belki geçer diye bekliyorum. Geçen yine kan tükürüyorum yazarken duyuyorum o iğrenç kokuyu.. Kalem tutmak artık daha zor çünkü biliyorum Alfredo artık ölü. Sayfa düzenim yamuk gidiyor kemiklerim acırken. Geçen yine kan tükürüyorum bu beni sinirlendiriyor üzmekten çok. Yüzde yetmişi "su" olan bir vücudun kan tükürmesi sinirlendiriyor güçsüz parmaklarımı. Yazmak istemiyor daha fazla, o yüzden hoşçakal sayfa.
iyi ki
Saç örmeyi bilmiyorum ben şaşırmayın.
Denedim çok ama olmadı, beceremedim işte. Ozeniyorum yapabilenlere.. Sonra ona dönüyorum, dünyanın en güzel ellerine. Bana saç örmeyi öğretir misin diye soruyorum. Gülüyor,muhteşem sesini duyuyorum; kulaklarım teşekkür ediyor bana. "Ben de bilmiyorum ki yavrum" diye cevap veriyor. Gülümsüyorum kocaman "o zaman ben de iyi ki bilmiyorum saç örmeyi çünkü güzel olan her şey sen de mevcutken ben sen olmak isterim annecim" dediğimi duyuyorum.