" Sevgili Peygamberimiz, derin bir iç çektikten sonra, "Ben
de biliyorum. Onun hükmüne her zaman boyun eğerim. Fakat, anne yüzü,
unutulmayacak bir yüzdür. O yüzü tekrar göremem diye üzülüyorum." dedi; sonra
da derhâl kendini toparladı ve gözyaşlarını silerek Ümmü Eymen'e, "Haydi, o,
emaneti Sahibine teslim etti. Biz de onun na'şını toprağa teslim edelim, rahat
etsin." dedi. "