Nietzsche, bu kitabında çeşitli aforizmalarıyla karşımıza çıkıyor. Zaman zaman bazı farklı düşünce yapısına, insani duyguları ele alış biçime katılmadığım olsa da, genel hatlarıyla, kendimizi ve çevremizdeki yakın insanlara karşı bir sorgulayış duygusuna itiyor.
Ruhun beden bulması. Biri eğer çok ve akıllıca düşünüyorsa sadece yüzü değil bedeni de akıllı bir görünüm kazanır. (Syf 20)
Nietzsche, yarattığı aforizmalarıyla kitabın sonuna kadar bu düşünce yapısıyla ilerlediğini düşünüyorum. Ve bize de, bu farkındalığı kazandırmak istiyor.
Okurken yazarıyla tartıştığım, kavga ettiğim kitaplar her zaman vazgeçilmezim olur. Bu da o kitaplardan olmayı başardı.
Kibir, tutku, aşk, cesaret, zeka, mutluluk, teselli, hafıza, arada kalmışlığımıza karşı söylediği kısa anlatımlarıyla, bizi fazlasıyla iyi anlamda hırpalıyor. İnsanın, kendi içinde yalnız başına oynadığı saklambaç oyununa davetsiz bir misafir olarak giriyor Nietzsche. Ve her defasında bizi kolaylıkla bulup sobeliyor...
Ek not olarak: Elbette her kitap, insanı kendisiyle yüzleştirir. Ama bazı kitaplar; düşünceleriyle, yaklaşım düzeyiyle öyle yüzleştirir ki, kaçamayız, direncimiz kırılır. İşte bu da öyle bir kitap oldu benim için.
Keyifli okumalar...
