“Beni anlamadın demeyeceğim. Beni anladın. Zaten en dayanılmaz acı buydu. Sen beni anladın. Anladığın halde canımı yaktın.”
İçim, ey içim!
Bu yolculuk nereye?
Yine, bir şehrin ölümünü başlatır gibisin!
Reader Follow Recommendations
Bazen düşünüyorum da hayatım boyunca söylemeyip de vazgeçtiğim şeyleri söyleseydim ne değişirdi acaba?
Eskiden bir yıldızmış, göğünü yitirmiş.
Ey, benim iyimser hâllerim,
Çabuk aldanışlarım,
Hep inanışlarım,
Alttan alışlarım,
Hatayı hep kendimde buluşlarım,
Değmeyecekleri kafama takışlarım,
Yoktan yere, akıp giden gözyaşlarım,
Herkesi, insan yerine koyuşlarım,
Hepinize elveda…
Artık ben kimsenin,
Hiçkimsesi olmayacağım.
- Nazım Hikmet
Ve herkes bir gün gider;
İnsan kendine kalır sonunda.
163 syf.
·
Not rated
Tanıyordum o gözyaşlarını bir yerden. En çöpsüz denizlerin martılarıda böyle ağlar, sadece çocukken inanılan yalanlar da böyle kanatır, mermilerde böyle deler geçer yüreği.
Sayfa 83 - İletişim YayınlarıKitabı okudu
