Yakup Açış

Böyle bir sonu kimse hak etmezdi, ama bu hikayeyi sonuçlardan çok yollar güzelleştirdi. Yollar yılları, yıllar ise seni bu hikayeden alıkoydu. Hiçbirine sitem etmedim, seni bu hikayeye fazla gören dünyaya ettiğim kadar.
Reklam
Resmetmiştim hayatımdaki yerini bir tuvale, boyası aktı ama resmin güzelliği hâlâ aynı duruyordu. tuvale parmaklarımla dokunduğumda teninin yumuşaklığı kadar onun da yumuşak olduğunu hissediyordum. Ve hâlâ sahici bakışınla bakıyordun yüzüme yüzüme.
İç sızlatan yakarışını duymaya meyilli olmayan bu dünya, senin içinde buruşturduğun o gönül kağıdını tekrardan açıp önüne seriyor ve diyor ki: “Sildim tüm pişmanlıklarını, haydi yazmaya tekrardan başla bakalım.”

Reader Follow Recommendations

See All
Yolumun nereye çıkacağını hiçbir zaman bilemedim ki, avare gibi yürüdüm. Yürümeye aşıkmışçasına gülümsedim, kaldırım kenarlarında duran kedilere sevgi dolu baktım. Yüzüme çarpan rüzgarın okşayışına hayran kaldım. Beni takip eden bulutların gizemine tutuldum. Ama hiçbir zaman nereye gittiğimi bilemedim, ne ile karşılacağımı ise hiç bilemedim.
Yanaştım masumiyetinin kıyısına, dünya karanfil kokmaya başladı. Unuttuğum her tatlı an’ımı teker teker hatırlamaya başladım. Ölmeyi dilediğim yakarışlarım da bir su gibi akıp gitti. Benim suskunluğumdan arta kalan hiçbir şey bana küsmedi.
Reklam