Hiç aklında yokken biri çıkar karşına. Önce hal hatır sormalar, sonrada kısa kısa konuşmalar derken alışırsın ona.
Her gece yatmadan önce en son ona "iyi geceler" her sabah uykulu gözlerle ilk ona günaydın dersin...
Seversin işte...
Hem öyle çok seversin ki gönlünden çok aklın kalır hep, kendinden çok onu seversin, onu düşünürsün, onu önemsersin...
En sonunda tamamen kaybedersin.
Ve birini asla kendinden çok sevmemen gerektiğini, göğsünün altındaki o tarifsiz sızıyla öğrenirsin.
Beraber iken bu şarkıyı bana dinletip ne yaşamış be bu adam demişti. Şimdi anlıyorum. Şimdi her gün kendisinden bana kalan bu şarkıyı dinliyorum. Ama keşke keşke bıraksaydı da dolansaydım ayaklarına.