Yıllık izni biraz terasımda, biraz kütüphanede geçirdiğim şu günlerde mesainin başlamasına henüz 72 saat varken, Baragan’ın Dikenleri en ince yerlerime bata bata, ısırganotu gibi yaktı. Bu yakışla ağır ağır boşalan göğsümün dışında hiçbir şey hissedemedim.
Benim için okumaya değer gördüğüm her kitap zihnimde kült bir müziğe eş değerdir. Bu öyle
Kafa karıştırıcı bir başlıkla girmek pek adetim değildir, ancak ballı avokadomun beni Mubi'ye dadandırdığı günden beri neredeyse bütün Zeki Demirkubuz filmlerini izledim. Yazgı da onlardan biriydi. Böylesine vasat, böylesine bitmesini iple çektiğim bir Demirkubuz filmi izlememiştim. Demirkubuz'un karakterleri bu filmde gerçekten verilmek
Tuhaf bir buruklukla bitişini seyrettiğin Tezer Özlü'nün Yapıkredi yayınlarındaki kitabının kapak fotoğrafına dalıp Tom Jones'ın Delilah'a ''...forgive me Delilah, I just couldn't take anymore'' diye haykırışını dinlemek istiyorsunuz, ki tam olarak şu dakikalarda yaptığım eylem bu.
Hakkını verebildiğimiz
1984'e Kafa Tutabilir Cinsten Bir ''Garip Romanı''.
Bana kalırsa Melih Cevdet koşulsuz Birinci Yeniciler'in en istikrarlısı ve hatta biraz daha ileri gidersek çağını en iyi yansıtan yazar. Gizli Emir’i okurken, George Orwell’ın 1984’ünün mü, yoksa Melih Cevdet’in Gizli Emir’inin mi önce yazıldığı hususunda çelişkiye düşüp biraz kurcaladım. George Orwell’ın 1984’ü bu çekişmenin kazananı oldu.
İranlı yazarları, yönetmenleri oldum olası sevdim. Ortadoğu kültüründen soyutlayamıyorum sanırım kendimi. Neticede hepimiz biraz da olsa Ortadoğulu'yuz. Bildiğimiz üzere İran yasaklar ülkesi, otu boku yasaklayan teokratik cumhuriyet kılıfının altında monarşi düzenini iyiden iyiye hissettiren bir ülke. Herhangi bir yazara ilk kez başlayacaksam,
