Dünya edebiyatının zirvelerinde dolaşan bir roman. Romanın oldukça ayrıntılı bir anlatım var. Konudan ziyade anlatım ön plana çıkıyor. Romanı okurken çok muhabbetli bir arkadaşınızın ağzından bal damlaya damlaya size hikayeler anlattığı izlenimine kapılabilirsiniz.
Konusuna gelince, iki kızkardeş çocukluklarında ebeveynlerini kaybederek bir travma yaşıyorlar. Akrabalarının ellerinde büyüyorlar. Büyürken biri olağanüstülüğü düşlerken diğeri gerçekçiliği seçiyor. Yazarın ise olağanüstünün yanında yer aldığını görüyoruz.
Romanda sürekli kardan kadın heykeller yapılıyor. Işıl ve karanlık, göl ve su, yokluk ve varlık konuları metaforlar kullanılarak işleniyor. Örneğin “göl”ün hem hayata hem de ölüme işaret ettiği söylenebilir.
Konuların doğrudan verilmediğine, okuyucunun yorumuna bırakıldığına şahit oluyorsunuz.
Yazar, bu romanla kadın edebiyatının nasıl olması gerektiğine cevap veriyor denebilir.
Romanın kahramanı kahraman olmayı değil, ölümü öneriyor insanlara. Yazar yok oluşa ses kazandırıyor.
Modern zamanlar öncesi insan kendini “toplumsal bir varlık” olarak görürken, modern zamanlarda kendini “bireysel bir varlık” olarak görme eğiliminde olduğu düşünülürse, roman sanki insana, “toplumsal bir varlık olmazsan, çözülürsün, yok olursun” gibi bir mesaj verdiği söylenebilir.
Romanda kritik sayfalar: 56, 88, 134, 137, 156.
Bu arada, kitap kapağının son zamanlarda gördüğüm en güzel kitap kapağı olduğunu söylemeden geçemeyeceğim.
