Okur Takip Önerileri
İnsanları bir çocuk gülüşüyle tehdit edebilecek kadar kaybolsaydık keşke içimizde.
İnsan;kaderin Rabbine iman ede ede, kader yazamayacağını bile bile yine de kader yazıyor; sevdiklerine, ülkesine, dünyasına. Bir farkla ki, bu kader yazma işinin adı bazen umut oluyor, bazen hayal, bazen temenni, bazen de plan. Hâlbuki bir dönüverse kalbine, kendi başına gelenlerden başlayarak gerçekten bir iman etse kaderin Rabbine, bütün kederler işte o an gerçekten bitecek. Gel gör ki, bu bahsin de söylemesi kolay, eylemesi zor;...
Şairin de dediği gibi; Dünya dile kolay kalbe zor bir yer.
Şah-ı Nakşibend Hazretleri, 'insan nasıl olmalı?' Sualine cevapen: "son nefeste nasıl olmak istiyorsa hep öyle olmalı!"
Mana boşluk kabul etmiyor. Kim olduğumuzu unuttuğumuz an kendimizi bir başkası zannetmeye başlıyoruz. Başkalarından ve başka şeylerden yeni kimlikler icat ediyoruz kendimize. Bazen kendimizden bir başkası oluyoruz, bazen de insandan başka bir şey... Giderken burada bırakacaklarımız değil, yanımızda götüreceklerimizdir bizi insan kılan. Her şeyimizi çekip elimizden alsalar ortada yine de bir insan kalıyorsa insanızdır!... kulluğumuzla İnsanız biz. Arada perdeler var, bize kim olduğumuzu Unutturan perdeler... kendimize çektiğimiz kendimizden perdeler☆
İnsanın güzel olanla ilk karşılaşması, yani ilk hatırası bezm-i elesttir der ve ilave ederler; dünyaya geldikten sonra güzel bulduğumuz her şey o ilk hatıraya atıfta bulunduğu için ve bulunabildiği kadar güzeldir... güzel bulduğumuz her ne varsa, hepsi birden o ilk hatıradan bir iz, bir renk, bir haber taşıdığı için güzel. Bizim bunun farkında olup olmamamız hiçbir şekilde neticeyi değiştirmez...
Olmazsa olmayacak olanı bilmediğimiz için mi olmasa da olacak olanlarla kuşatıldık, yoksa olmasa da olacak olanlarla bizi çepeçevre sarıp sarmaladığı için mi Olmazsa olmayacak olanı hatırlamaz olduk?
" Ben bunda gitmeye geldim, ben gelmedim dava için, benim işim Sevgi için, dostun evi gönüllerdir, Gönüller yapmaya geldim. #yunusemre#
Gelimli, gidimli Dünya... Orada ölüm her ne kadar bir son gibi görünsede hakikat de o bir başlangıçtır. Sırası gelen ekilir, biçilir... son ucu ölümlü dünya... ölüm ile iç içe geçen hayat. Elbette! Orada doğmak için burada ölmeye muhtacız.
#geyiklihasanbaba#
"Yıldız'dan geç Yunus, artık güneşe bak." Güneşe bakanın Yıldızı göremeyeceği aşikardı.Bu Yıldız'ın kaybolduğu anlamına mı gelirdi? Belki de asıl mesele buydu. Güneş Doğunca Yıldızlar görünmüyordu ama kayıp da olmuyorlardı. Gözümüzdeki görme melekesinin boyutunu değiştirebilsek, belki yıldızları gündüz de görebilirdik. Yani Onlar her zamanki yerlerinde duruyorlardı. Mesele yalancı aydınlıklardan kurtulmaktaydı; şüphelerden yani...
Bilmedim...Dünya nedir, dünyalık nedir,bilmedim.Pazar nerededir,alan kimdir,satan kim,bilmedim.Dönen ile duranı yürüyen ile oturanı bilmedim. Kim olduğumu unuttum kendimi dahi bilmedim...Bazen bilmezlik bir hürriyet gibi geldi; bazen esaretim oldu... #Yunusemre#
Ölüm var. Herkese kendi rengindedir ölüm... İyi de görünür parlak bir aynada, kötü de!... aynada güzeldir güzelse yüz, çirkin yüzde çirkindir elbet!... iyinin de sende büyümüştür fidanı Çünkü, kötünün de... kendi elinle kazandığındır güzel de, hem çirkin de... her doğan ölür elbet!.. yalnız kalmak istemiyorsan gideceğini yerde Eğer; iyilikten, güzellikten, doğruluktan Dostlar, yoldaşlar edin kendine şimdiden... geçip gitme de ömür... umutlar hep yarın, yarın, yarın!... "Aklını başına al kardeş! günü, bugün Say; ölüm ki kaşla göz arasında; ölüm ki dudakla söz arasındadır..."
Artık bütün dertlere dermanın Allah'a yönelmek de olduğunu biliyordum. Üstelik bu, çok Gönül ferahlatıcı bir şeydi. Teslimiyet, insan ruhuna en ziyâde yakışan haldir Çünkü. Kalpler ancak Allah'ı anmakla sükûn bulur, tatmin olurlar.
Böyle böyle çok yürüdüm, bende benden içeri yürüdüm. Durmadan yürüdüm, dinlenmeden yürüdüm...
Ormanlar görünüşte ıssız idi, içine girince dil olur şakırdı. Dağ ile konuşmak, ağaçlar ile konuşmak, rüzgar ile konuşmak aslında İnsanın kendisi ile konuşması demektir. Bazen Balta vurulan kuru odunlar hüzünleri, bazen dalları çiçeklenen ağaçlar sevinçleri, bazen Uğultulu Esen rüzgarlar sancıları dillendirir de kâh sizi Ağlatır, kâh sizi sevindirirler. Gözyaşının da, sevincinden Kendi içinizde olduğunu bilirsiniz. Eşyanın lisanı hakikatin lisanıdır Çünkü, hiç yalan söylemez...
"Âdem olan mülke suret bezemesin; mülke suret bezeyenler kara toprak olmuş, yatar" Bu kabristanda bir mezarın içinde beklerken sanki hayatın anlamı başkalaşıverdi. Meğer yalancı dünyaya konup göçenler, gün geliyor, Zaman Akıyor, ne söylüyorlar, ne bir haber veriyorlardı...
Ölümü anlayabilir miyim endişesiyle biraz oyalandım, ilerledim kabir taşlarını inceledim. Her taşta ayrı bir hikaye vardı sanki...
Kabristan; bir ibretlik yer idi; ne kapısı vardı giresi, ne yemek vardı yiyesi, ne ışık vardır göresi!...