Beni üzen bir başka şey de şu ki; zaman geçtikçe daha az aklıma geldiğini farkettim. Yüzün giderek silikleşmeye başladı. yüzündeki çizgileri, ayrıntıları unutuyorum yavaş yavaş. Sesin daha uzaktan yankılanıyor kafamın içinde. Bu da en az gidişin kadar hüzünlü.
Garip olansa, seni ilk gördüğüm günkü halin hiç değişmiyor zihnimde. Sanki bi fotoğraf karesinden ibaretmişsin gibi. Sanki, aslında hiç varolmamışsın da, aklım bana boktan bi oyun oynamış gibi.
Gerçekten var mıydın sahi? Gerçekten sevmiş miydik?