Duraksadı, ne diyeceğini bilemiyor gibi görünüyordu.
“Böyle şeyler kimin aklına gelir ki?
Kim böyle yerler yapabilir?
Bu yerleri inşa edip bunca insanı öldürür?
Böylesine toplu bir vicdan eksikliği nasıl olabilir?
Bir kaç dakika ses çıkarmadan oturduk.
Sonunda uzanıp elimi onunkinin üstüne koydum.
“İyi ki hayattasın,” dedim.
“Bazen, öyle miyim gerçekten, diye merak ediyorum.” Dedi
“Yanıma yanaştı ve neyim olduğunu sordu. Başımı ona doğru kaldırdım ve o an içimde hevesli bir kıpırtı hissettim; bana sarılmasına yada başımı omzuna yaslamaya izin vermesine ihtiyacım vardı.
Çok büyük bir acı. Seni emiyor, boğuyor ve..
Kimse anlamasa da sen anlıyorsundur.
Çaresizce oturur önemsediğin birinin belirsizliğe doğru gömüldükçe gömülmesini izlemek…”