Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.12
AYSUN KARAAHMET
AYSUN KARAAHMET
@ZAYZO
19 okur puanı
Ağustos 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
Arlin Çiçekçi
Beşerbazın Mârifeti
Holden Kitap
222 Sayfa
Babasını doğmadan önce annesini ise doğumda kaybeden Atlas ananesi ile birlikte yaşamaktadır. On sekizine girdiğinde annesinin adına yazılmış mistik bir mektubu bulunca Atlas’ın hayatının gidişatı değişir. Bu doğrultuda zaman ve mekân sıçrayışlarıyla işlenmiş bir olaylar bütününün içinde buluyorsunuz kendinizi.
Beşerbaz insanla uğraşan demek. Onunla oynayan, onu şekillendiren, yönlendiren usta, bir nevi insanlık ustası. Usta beşerbaz Hulki, diğer dünyadan mektuplar ve ses kayıtlarıyla kalfasını eğitmek istiyor. Roman bu usta çıraklık üzerine kurulmuş ama daha fazla anlatıp ipucu vermek istemiyorum.
Roman geçmişten geleceğe, Fas’tan Amsterdam’a baya bir atlama yapıyor. Kurguda bu kadar atlamaya ve geçişe rağmen bir açık yok. Üstüne güzel çalışılmış.
Romanla ilgili kafamda en büyük soru işareti şu noktada oluştu: Ses kayıtlarının sahipleri neden var? Atlas’ın annesini, babasını ve Hulki’yi anlıyorum. Zorlarsam Efi’ye de bir şey bulabilirim ama özellikle Andre Beauchamp neden var, neye hizmet ediyor, durduk yere onun aşk hikâyesini neden dinledik hiç anlamadım. Karakterlerin varlığı beni tatmin etmedi. En fazla tanrıcılık oynayan Hulki yaratabildiği için yaratmış bu karakterleri diyebiliyorum.
Arlin Çiçekçi edebiyat yapmayı seviyor. Aforizma tadındaki tespitlerden ve dili kullanım şeklinden anlıyoruz bizi. Okuduğunuz kitapta eski ve yabancı kökenli kelimelerin kullanımını seviyorsanız çok keyif verecektir. Yok, hiç hoşlanmam diyorsanız sizi biraz üzer.
Orijinal bir konu, keyifli bir okuma sunuyor size.
Ömür iklim Demir’in Muhtelif Evhamlar kitabı ilk olarak ismiyle çekti benden. Kitapların ismi çok önemlidir, okuyucuyu ilk oradan çekersiniz önermesinin ispatı gibi. Kitapçıda tesadüfen görseniz açıp karıştırırsınız ne anlatmış acaba diye. Yazarın ilk başarısı burada.
Kitap on ayrı öyküden oluşuyor. Her öyküde yalnızlığının içinde kıvranan, yalnızlığından memnun, yalnızlığını kabullenmiş vs karakterler var. Yalnızlıkla ilgili bir derdi var kesin. Bana göre yazarın bir diğer başarısı ise işlediği olaylarla karakterlerin yalnızlığını arabeskvari bir acıya dönüştürmemesi. İncelikle işlenmiş hikâyeler okuyorsunuz. “Yalnızım, ölüyorum, travmalarımdan bahsetmek istiyorum size,” diye bağırmıyor da “yalnızım. Evet, ne yapacağımı bilemediğim zamanlar da oluyor bakın mesela ne olmuştu,” gibi anlatıyor. Ölümleri, cinnetleri bile o kadar doğal anlatıyor ki zaten olması gereken buymuş gibi okuyorsunuz.
Yazar bazı hikâyelerinde ortak mekân ya da karakter kullanmış. Hikâyeleri arasında metinler arası tekniğini kullanmış neredeyse J bir hikâyede ana karakter olarak gördüğünüz kişi diğer anlatıda figüran olabiliyor. Ben bu oyunu çok sevdim.
Yazarın dili çok güzel. Orijinal teşbihleri var. Okumaya değer tavsiye bir kitap.
Postmodernizmin dibini sıyırmak
Boşanma sürecinden sonra taraflardan birinin yaşadığı yıkımı gösterme vaadindeki Doğal Roman’da farklı hikâyeler ve farklı başlangıçlarla örülü bir kurgu görüyoruz. Gospodinov postmodernizmin bütün nimetlerinden yaralanmış. Birden fazla hikâyenin olduğu romanda başı sonu belli olan bir kurgu beklentiniz olmasın. Başlangıçlar var, arada duygu
Okur Takip Önerileri
Post modern edebiyatımızın temsilcilerinden kabul edilen Latife Tekin Sevgili Arsız Ölümü'nde tıpkı Marquez gibi içinde yaşadığı toplumun batıl inanışlarını, masalsı öğelerini ve gerçeküstü olaylarını büyülü gerçeklik unsuru olarak kullanmıştır. Teknik olarak baktığımızda bütün bu bilgilerin yerine oturduğunu görebiliyoruz. Okur olarak ise benim kitabı okurken düşündüğüm şey şu oldu: E bu düpedüz toplumsal gerçeklik, hem de büyülü değil! Tekin'in anlattıkları can acıtıcı bir şekilde gerçeğe çok yakın...
Kitapta her karakterin kendini bulma çabasını görüyoruz. Bizim gördüğümüz kendini bulma çabası karakterin farkında olduğu ya da 'kendimi bulmalıyım' bilinciyle çıkılmış bir yol değil. Yazar aslında var olmaya çalışan bir avuç insandan bahsederken biz buna da şahit oluyoruz. Gördüklerimiz karşısında da karakterlerin kendini bulamamasını anlıyoruz. Bize yarattığı ve aktardığı dünyayla Tekin bunu çok güzel gösteriyor.
Kitabı okurken belki tanışlık hissedebilirsiniz - umarım hissetmezsiniz - ama kesinlikle yabancılık çekmezsiniz. Siz de bir anda var olmaya çalışan bir avuç insandan biri oluveriyorsunuz. Tabi bütün bunları sağlayan yazarın müthiş dilinin, akıp giden hikayelerin ve dikkati hep üstünde tutan, hiç düşmeyen temponun hakkını teslim etmek gerekiyor.
Yaşar Kemal'in bazı kahramanlarında şunu görüyoruz; kötülüğün kaynağını merak edip sorgularken bu kötülüğün kendilerinden çıkma ihtimalini hiç düşünmüyorlar. Yaşar Kemal bunu bilerek yapıyor. Önce dünyanın kötülüğüne lanet eden bir karakter bir sonraki sayfada gözünü kırpmadan bir insanın ölümü üzerine emir verebiliyor ya da umarsızca yorum
