Romanın ortamı psikanalizin kuruluş öncesi 19 yüzyıl Viyanası'dır. Entelektüel rüzgarlarının uçuştuğu yakınçağ avrupası da denilebilir. Romanın konusuna gelince, Yalom Alman filozof Friedrich Nietzschen'in hayatını ve düşünce dünyasını psikanaliz öğretileri ile harmanlayarak anlatıyor. Dönemin ünlüleri Dr.Josef Breur, Sigmund Freud ve Lou Soleme romanın yan karakterlerini oluştururken bu gerçek kişilerin felsefi, bilimsel ve sosyoljik düşüncelerini Nietzsche ile kurgulanmış olan olay örgüsünde kimi zaman gerçek kimi zaman kurgusal bir şekilde aktarılıyor.
Ana tema "Ümitsizlik" hakim...
Dünya raflarında yerini koruyan bu felsefik eseri çoğu okumuştur. Okumayanlar da okusun derim...
Romanı, genç kızlık dönemimde okumuştum. Yazar bu eserinde dini inançların daha doğrusu maneviyatın önemine yer verirken, maneviyatın insanların hem psikolojik (ruhsal) hem de hayatın nizamını düzene sokmasındaki önemini vurgu yapmış! Romanın kahramanları olan Bilal ve Feyzan'ın yaşadıkları dramdan da bu anlaşılıyor. Maneviyat olgusunu dünya klasiklerinde de görebililiyoruz. Örnek vermek gerekirse, Dostoyevski'nin "Suç ve Ceza" eserinin baş kahramanı Raskolnikov'un bitmiş tükenmişlikleri sırasında kız arkadaşı "sonya" sayesinde maneviyata yönelmesi onu yeniden diriltme yolunu girmiştir...
İslam dinini, atalarımızdan gelen şartlanmalar yoluyla değil günümüz biliminin ve bilgilerin ışığında tatbik edip, yaşamımıza uygulamayı ve ölümden sonraki hayata hazırlık için gereken kuralları yaşamın gerçeği olduğu vurgusu yapılıyor herkezin okuması gereken bir eser...
Yaşamın GerçeğiAhmed Hulûsi · Kitsan Basım Yayın · 2000181 okunma
Felsefe açıkcası beni biraz korkutur malumunuz sonu yoktur uçsuz bucaksız derya deniz misali. Cesaretimi toplayıp hadi bii başlangıç yap dedim kendime ve ilk okuduğum kitap "Nietzsche Ağladığında" ikinci olarakta "Yaşam Bilgeliği Üzerine Aforizmalar." Kitapta korkularımı yendiğime inanıyorum. İlk başladığımda klasik kişisel gelişim serileri ve felsefik aforizmalardan ibaret olduğunu düşünürken içine girdikçe hiçte öyle olmadığını benim ilgi alanım olan tasavvuf ve şamanizm öğretileriyle örtüştüğünü gözlemledim. Özellikle Goethe gibi dahinin sözlerine ve öğretilerine bol bol yer vermesi kendisinin onu örnek alması bilenler bilir Goethe'nin Mevlana ve Hz. Muhammed'e olan hayranlığını ve sempatisini. Goethe'nin "Doğu ve Batı Divanı" en ünlü eseridir. Bu arada Schopenhauer'in kaleminin sivri olmasıda dikkatten kaçmıyor değil. Son olarak şunu söylemek istiyorum keşke kitap 20 yıl önce elime geçseydi belki yaşama dair daha az hata yapardım diye düşünüyorum. Okuyun önerimdir!...
