Kitapta devlet yönetiminin başındaki prensin nasıl olması gerektiği hakkında geniş kapsamlı bilgiler var. Tespitlerin birçoğunun yerinde ve doğru olduğunu düşünüyorum. Her vatandaş kendi devlet yöneticisine belli erdemler yüklemek istese de iyi olduğunu varsaydığımız birçok yönetici aslında yeri geldiğinde kötü olmayı da bilir. Hatta zamanla bu kötü yönlerini göstermeden ya da inkar ederek iktidarını sağlamlaştırır.
Kitapta en doğru bulduğum tespitlerden biri "Halkın nefretini kazanmamak en iyi kaledir" sözü oldu. Gerçek ve güncel hayata baktığımızda da görürüz ki, en iyi yöneticilerin kalkanı her zaman halk ve halkın sevgisi olmuştur. Kitapta da söylenen "halk bir kere silaha sarıldı mı, halkın yardımına koşacak yabancılar her zaman bulunur." sözü bunu destekler nitelikte. Bu cümle bana bir de en kötü, en zalim yöneticilerin bile çoğu zaman yabancı bir yöneticiden daha iyi olduğunu düşündürdü.
Kitapta paralı ordular ve yardımcı ordular konusunda ki güvensizlik de doğru ve yerinde bir karar. Paralı ordular saf değiştirebilecek ordulardır. Yardımcı ordular ise, sizi onların kölesi haline getirir.
Kitabın ana fikrine ve bence en vurucu cümlesine gelecek olursak:
" Ve insanlar kendisini sevdiren birinden çok, kendisinden korkulan birine zarar vermeyi pek göze alamazlar."
Gerçekten de sevmek, sevilmeyi beklemek birine fırsat vermektir. Sevilmeyi bekleyen yönetici aynı oranda sevilmemeyi de bekleyecektir. Çünkü halkın yararına da olsa halka zıt olan bir düşünceyi paylaştığında halkın iradesine bağlı olan sevgi değişmeye başlayacaktır. Bu yüzden korku ve itibar her zaman halkın sevgisinin yanında hissettirilmelidir.
