İnsan, keder ve sevinç zamanlarında kalbinin kaldırabileceğinden fazlasını diğer hassas bir kalple paylaşmak ister. Bu öyle ihtiyaçtır ki hiçbir maddi fayda beklemeksizin Ahmet Cemil’i Hüseyin Nazmi’ye sevk ediyordu.
Ölürüz diye mi üzülüyoruz?
Ne ettik, ne gördük şu fani dünyada
Kötülükten gayrı?
Ölünce kirlerimizden temizlenir,
Ölünce biz de iyi adam oluruz;
Şöhretmiş, kadınmış, para hırsıymış,
Hepsini unuturuz.