İçimde;
Eteklerini toplamış, arkasını dönmüş, yüzünü düşürmüş bir kız çocuğunun hüznü var. İçim bu kadar büyümeyi kaldıramıyor. Küçük kalmak istiyor. Belkide tükenmişimdir. Düzelsin diye uğraşacak çabayı kendimde bulamıyorumdur artık.
Birinin çıkıp;
“Yeter çok yoruldun, gel biraz dinlen dizimde.” Demesini istiyorumdur belki. Gönlüm küsmedi de, gönlüm kırıldı herkese..
Reader Follow Recommendations
Şenlik niyetine hazırlanan her şey,
Beyaz düğün, kara bir ölüm törenine çevrilsin. Müzik için çalan aletlerimiz keder çanlarına dönüşsün.
Düğün yemeğimiz, hüzünlü bir cenaze yemeğine dönüşsün. İlahilerimiz, cenaze ilahilerine dönüşsün. Gelin çiçekleri cenazemizi süslesin.
Her şey tam tersi olsun.
“Acaba yürüyüp gitmesi, “ Kader” diye kavramsallaştırılan önüne geçilmesi mümkün olmayan “Kefşedilmemiş fiziğin” cevabı mı?
“Bu bambaşka bir mesele..” diye cevap verdi; “ihtiraslarına kapılan kişi düşünme gücünü kaybeder. Ona bir sarhoş, bir deli gözüyle bakılır.”
Ceplerimde ölü şairler taşıyorum. Akabe. İçimde gözlerini kan bürümüş kör eşkiyalar. Hayır beni anlamıyorusun en çok beni anlamana ihtiyacım var. Nasıl yüzüm kızarmıştı Gomore halkından ve Cumartesiden. Harut ile Marut’tur: itirafım. “Biz acayip bir şey işittik” kavimlerine dönünce dumandan çingeneler hep bir ağızdan. Hep bir ağızdan çingeneler. “Hayat Beni Tiksindiriyor” Akabe.
İnsanın duyguları sanat eserine benzer. Sahteleri yapılabilir. Tıpkı gerçek gibi görünürler ama sahtedirler.. her şeyin sahtesi yapılabilir. Sevincin, acının, nefretin, hastalığın, iyileşmenin. Aşkın bile"
Kimse göründüğü kadar dayanıklı değildir. sadece görünmeyen yangınlar, duyulmayan fırtınalar, gizlice çürüyen ruhlar vardır.
bazen sanki hiç hissedemeyeceğim şeyleri hissettiğimi düşünüyorum. sanki her şeyi hissetmişim de, artık hiçbir şey hissedemeyecekmişim gibi