Kalp atışı imiş...
Yeni bir furya başlamış, özellikle Watpadd'de yazanlar arasında. Belki bu inceleme yazım kaldırılacak belki hesabım kapatılacak ama ben yazacağım. Bu kitabı okuduğuma bin pişmanım. Emine Tavuz, öyle bir hayal (!) dünyası ile bizi muhattap ediyor ki Stockholm sendromuna sürükleniyorsunuz. Tecavüzcünüze aşık olacak kadar, size şiddet uygulayan birine 15, 16 yaşlarında Kahraman ilan ettirecek kadar ! Ya siz bunları nasıl yazıyorsunuz? Bir bayan olarak fikriniz, hayal dünyanız bunları kaleme nasıl alıyor? Dervişin fikri neyse zikri de odur mu diyelim şimdi? Henüz lise çağındaki çocuklar metro hattında günlerce mahsur kalıyor ve kimse onlara ulaşmıyor ve herkes de ölüyor, iğrenç yaklaşımlar ve kötülüklerle örülü bir yazı kaleme alınmış. İsyan etmemek elde değil, illa kızlar aptal olacak erkekler kötü ve ahlaksız olacak, sevmeyi - sevilmeyi - iyiliği - umudu anlatmanın başka yolu yok mu? Yanlışların içine döşenmiş bir hikayeden doğruları nasıl bulacak insanlar? Hitap ettiğiniz, okuyucunuz olan yaş aralığına hiç baktınız mı siz ve sizin gibi yazıcılar? Kitaba puanım "0" . 
Yere Yakın Yıldızlara Uzak
Reader Follow Recommendations
Öğrendim ki beni hiç sevmemişsin
Sevmemek ne kelime
Hiç değer bile vermemişsin
Keyfine göre davranıp
Keyfince kalmışsın yanımda
Keyfin yetmeyince almışsın soluğu başkasında
Öğrendim ki doğmamışım ben sende
Elmişim meğer hep sende
Kendince sevmişsin beni gönlünce
Ederim yokmuş ki hiç sende
Öğrendim ki yokluğum beş para etmezmiş sende
Varlığım kâr etmiş mi ki sende
Yokluğum ne etsin sende
Vicdan muhasebesi yok zaten sende
Gözyaşı olup dökülsen de bende
Öğrendim ki hiç köşe bulamamışım kalbinde....
Her gördüğün O'dur, ama hiçbiri O değildir. Tokat gibi iner yüzüne... Dışarı çıkıp hava almak istersin, ciğerlerin solusun bir nebze istersin ve bir koku gelir, onun kokusu, ciğerin solar... Darmadağınık bir halde kalakalırsın. Yakalandığın şeyden kaçamazsın, kaçarak kendini kandıramazsın. Bir banka oturursun, etrafı izlersin ama izlediğin etraf değildir, anılarınızdır. Bir çift görürsün bir kelime çalınır kulağına, aynen O'ndan duyduğun kelimedir, seni götürür o AN'A bırakır. Çıkamazsın, kurtulamazsın O'na sıkışıp kaldığın labirentten... Unuttum dersin, geçmişte kaldı dersin, bitti gitti dersin ve takvim çarpar yüzüne ilk tanıştığınız günü, doğum gününü... Vazgeçtim dersin, telefon titrer, bir mesaj gelir, O'ndan mı acaba hissi ellerini titretir. Geçemezsin, bırakamazsın, unutamazsın... Yollar artsa, yıllar artsa, bir başkası girse hayatına UNUTAMAZSIN... ÖLSEN UNUTAMAZSIN, yaşadığın sürece illa bir şeyler bir şekilde HATIRLATIR ... O'NU...
"Ayrılık ne biliyor musun? Ne araya yolların girmesi, ne kapanan kapılar, ne yıldız kayması gecede, ne güz, ne ceplerde tren tarifesi, ne de turna katarı gökte… İnsanın içini dökmekten vazgeçmesi ayrılık. İpi kopmuş boncuklar gibi yollara döktüğü gözlerini, birer damla düş kırığı olarak toplaması içine. Ardından dünyalar ışıyan camlar dururken duvarlara dalıp dalıp gitmesi. Türküsü söyleyecek kimsesi kalmamak ayrılık. Ödünç sesle konuşan bir kalabalık içinde kendi sesiyle silinmek. Birdenbire büyümesi, gülüşü artık yaprak kıpırdatmayan bir çocuğun..."
İnsanın Acısını İnsan Alır
Şükrü Erbaş