"Bir hayatım daha olsa, korkmadan dokunmak için yaşardım onu. Bir keklik beslerdim ellerimle, varsın uçsun sonunda. Bir çiçek büyütürdüm, varsın solsun sonunda. Dokunurdum. Ben eriyene dek, o eriyene dek, biz hiçleşip karışıncaya dek bu derin boşluğa, dokunurdum. Ama yok bir hayatım daha. Bir hayat daha yok. Yok. "
Bazen gerçekten yaşarken yapmak istediklerimizi hep erteliyoruz. Hiç ölmeyecekmiş gibi yaşayıp gidiyoruz. Hayatı monoton bir hale getirerek kendimize acı çektiriyoruz. Bu kitapta ertelememem gereken ne varsa onu hatırladım. Bir hayatımın daha olmayacağını. Yaşarken hissetmem gereken şeylerin varlığını.
Kitapta hayata ve insanlara dokunmadan yaşayan bir kadının hikayesinden bahsediyor. Ölümcül hastalığa yakalandığını öğrenince kendisini suçluyor ve bunun için yaptığı ilk günahını düşünerek onun peşinden gitmek için yola çıkıyor. Ancak asıl olaylar da bundan sonra başlıyor. Zaten hayat biz planlar kurarken başımıza gelenler değil miydi? :)
Okuduğum en akıcı kitaplardan birisiydi. Sizde bu yolculukta Adalet' e eşik etmek isterseniz okumanızı tavsiye ederim. :)
