“Kendin ol” buyruğu her zaman daha iyi bir kendiliğin - tamlığın- var olduğunu işaret ederek seslenir. Özne ise bu buyruğa, idealden-uzak diğer öznelere göre kendini ölçüp biçerek cevap verir: “Bu ben değilim!” Başka bir ifadeyle, özne sürekli olarak ikiye bölünmüş duygulanımsal bir fay hattında yürür.
heterotopik özdeşleştirme
Bir yılan tarafından iştahla gözlenen bir beyaz sincap bir dalda sallanmaktadır. Beyaz sincap kendisini iştahla gözleyen yılandan öylesine korkar ki ondan yavaşça uzaklaşmak yerine kendisini yılanın açık ağzından içeri atar. Sincabın kendisini koruma güdüsü, yılanın iştahını doyurma gayretinin nesnesi olmasıyla sonuçlanır. Sincap duygusal olarak yılanla özdeşleşir. Bunun üzerine kendini onun boğazından aşağıya bırakarak onunla bedensel özdeşlik kurar.
iki tür özdeşleştirme
İdiyopatik özdeşleşmede Ötekini Öteki yapan bilinçli varlığı ve karakteristik özellikleri bir başkası tarafından ele geçirilir. Ötekinin “ötekiliği” kelimenin tam anlamıyla yutularak yok edilir. Heteropatik özdeşleşme ise tam tersine işler. “Ben” Öteki’ne hipnotize olmuşçasına kendi varlığını gönüllü olarak sunar. “Ben var olurum, ama kendimde değil, tamamen ötekinin varlığı içinde var olurum”
Reader Follow Recommendations
Kırılgan
Burada “mağdurlardan” söz etmediğimizi tekrar hatırlamak gerek. Kırılgan, egemen öznelliğe bir türlü ulaşamamış, ulaşmaya teşvik edilen, sürekli olarak “yapabilirsin, çünkü yapmalısın” çağrısına maruz kalan ve sürekli kendisindeki açıklığı kapatmaya çalışandır.
Yüksek statü bize para, özgürlük, mekân, rahatlık, zaman kazandırmanın yanı sıra bizi belki de en az bunlar kadar önemli bir hisle donatır: başkaları tarafından önemsendiğimiz ve değerli insan muamelesi gördüğümüz hissi.