Zeyno
@Zeynepbetl
14 Eylül
72 okur puanı
Mayıs 2020 tarihinde katıldı
Genellikle halinden memnun, genellikle mutlu biri olarak , içimde bitmeyen bir hüzün olduğunu fark ediyorum.
Ve ne ne hissettiğimi ne neyi hissetmek istediğimi biliyorum, ne de ne düşündüğümü ya da kim olduğumu.
Bana gelince; bir ölü gördüğümde , ölümü, bir gidiş anına benzetirim. Ceset ise, üzerimizden çıkardığımız giysileri hatırlatır. İçimizden biri çekip gitmiş, hem de o benzersiz , biricik giysisini yanına almadan.
Okur Takip Önerileri
En içten düşüncelerimde bile , ben, ben değilmişim.
Bir rol bile üstlenmişliğim yok: O rolü benim için başkaları oynamış. Oyuncu bile değilmişim: O oyuncunun hareketleriymişim yalnızca.
Olmuş olduğum ve gayet açıkça görüyorum ki aslında olmadığım her şey beni yoldan çıkarmış.
-sıradan olandaki benzersizliği görüyorum ve bu ruhla şair oluyorum.
Sebep her zaman çevremde bulunan insanlar, beni tanımayan ya da ancak benimle olan temasları ölçüsünde ve günlük teranelerle tanıyan insanlar -ruhumun boğazına sarılıp orada, etimde bir tiksintinin düğümlenmesine yol açanlar onlar.
Hepimiz kendi dışımızdaki koşulların tutsağıyız.
Ah ki ah ! Beni darmadağın eden ve bunalımlara sürükleyen ,olabileceğim o öteki kişiye duyduğum bu özlem işte !
Kimileri dünyayı yönetir, kimileri de yönetilen o dünyanın ta kendisidir.
Hayata ayak uydurmamızın tek yolu, kendi kendimizle uyumsuz olmak.
Şiir ve edebiyat ise alnıma konmuş bir kelebektir belki; parlak güzelliğiyle gülünecek halimi iyice ortaya çıkaran bir kelebek.
Doğuştan bana ait olan içimdeki toprağı, adım adım fethettim. İçimde bir hiç olarak kaldığım bataklığı, azar azar ele geçirdim. Sonsuz varlığımı doğurdum, ama kendimi kendimden forsepsle koparmak zorunda kaldım.