İnsan yaşamı da hep budur diye: doğmak, çalışmak, sevmek, büyümek ve yok olmak.
Bizi tek başımıza bırakın, elimizden kitapları alın o saat şaşkına döner, ne yana gideceğimizi, kimden yana çıkacağımızı, kimi sevip, kimden nefret edeceğimizi bilemeyiz.
Demin seninle... birleştik... Ama birbirimize tek kelime söylemedik; daha sonra sen de, ben de vahşiler gibi gözlerimizi dikerek birbirimize bakmağa başladık. Sevişmek bu mu? İnsanlar böyle mi birleşmeli? Buna rezaletten başka ne denir, rezalet işte!
Reader Follow Recommendations
O aralık tesadüfen aynada kendimi gördüm. Karmakarışık saçlarım, altüst olmuş sapsarı, haşin, çirkin yüzümü son derece iğrenç buldum. “Pekâlâ, varsın öyle olsun.” diye düşündüm, “Beni çirkin bulursa daha memnun olurum...”
"Oysa gerçek hayatta kıyıdan seyrederken rüyalarımda açık denizde yol alıyordum."
