Birkaç gün önce mutfaktaydım ve birşeyler yaşandı.
Bulaşıkları yerleştirirken hüngür hüngür ağlamaya başladım ve yanımda olan minicik bir bedendi. Bana anlamsız bakışlar attı bir süre sonra diz çöktüm ve sarıldık. Diyeceğim o ki bu dünyanın işlerine çok fazla takılıyorum sanırım ve bedenim bunu kaldıramıyor artık. Ruhum sakinlik istiyor, o minik beden bana o küçük kalbiyle o kadar iyi geldi ki tarifsiz… Küçücüktü ve günden güne büyüyor. Böyle muazzam bir düzen var bu hayatta. Biz düzene kafa tutmuyoruz ama akışına da bırakamıyor muyuz acaba? Ya da çok fazla mı alıkoyuyoruz bu düzenden kendimizi. Düşüncelerimde boğuluyorum şu sıralar, kurtulmak istiyorum imdat!