Hayatınıza uzaktan veya yakından girip çıkan insanları hiç sabahlara kadar düşündüğünüz oldu mu? Mesela biri vardı üç annesi, bir babası, üçte kardeşi vardı. 11 yaşındaydı ve aslında tüm yük ve sorumluluklar onun üzerindeydi. Babasının yaptığı borçlardan dolayı alacaklılar onu kovalardı hep ve babası çoğu zaman evde bile değildi. Yan komşumuzdu. Ailevi meselelerinden dolayı kimse onunla arkadaş bile olmazdı. Hep şey düşünürdüm acaba bir kere bile sofrada huzurla çay içebilmiş miydi? İlk annesi babasının taşkınlıklarına dayanamayıp çocuklarını alıp gitmişti. Neredeyse 10 senedir görmüyorum. Acaba şimdi ne yapıyordur?
"Yo, ağlama anne," diye tekrarladı, "ağlama; hayat cennettir, hepimiz cennetteyiz, yalnız bunu bilmek istemiyoruz. Bilmek isteseydik hemen yarın bütün dünya gerçek bir cennete dönerdi."