“İnsan kendini anlamak için felsefeyi, kendini anlatmak için edebiyatı buldu. Kendini sağlama almak için matematiği, kendini göstermek için fiziği buldu. Kendini yaşatmak için bilimi, kendini tanımlamak için coğrafyayı buldu. Ancak ne olduysa oldu ve birden hasreti bulup, kendini unuttu. Çünkü bu duyguya ne şiirler ne anlamlar ne toplamlar ne ispatlar ne şehirler ne de gerçekler yetebildi.”
Sayfa 52Kitabı okudu
“Evren, Tanrı’nın lunaparkı olmalı. Yıldızlar, Tanrı’nın misketleri.
Dünya, Tanrı’nın karamsarlığı olmalı. İnsan, Tanrı’nın yarası.
Aşk, Tanrı’nın merhemi olmalı. Aşk, Tanrı’nın merhameti...”
Sayfa 49Kitabı okudu
İnsanlar gökyüzü cennetinden bir elma ağacının dalını incitmenin cezasını, yeryüzü cehenneminde birbirlerini inciterek ödüyorlardı.
Sayfa 21Kitabı okudu
Reader Follow Recommendations
Çünkü hayat içinde de insanın savaşları hiç bitmiyordu. İnsana köprüyü geçene kadar ayıya dayı demesi emrediliyordu ancak insan, her köprü sonunda kendisini karşılayan yeni ayıları görüyordu.
Hayat birbirine bağlanan ve ancak ölümle kesilen köprüler bütünüydü.
Sayfa 18 - Koyu KitapKitabı okudu
Hayat, gençliğin ‘belki’ dağları ile ihtiyarlığın ‘keşke’ dağları arasında açılan intihar teşebbüslü bir uçurumdu.
Sayfa 5 - Koyu KitapKitabı okudu