Bu dünyada kendi felaketinin alevleri içinde yanan milyonlarca insan vardı,kimse onları fark etmiyordu.Biz de onlardandık işte.Hiçbir gülümsemesi içten olmayan,gözü hep uzaklarda bir yerlere dalan,asla normal hissetmeyen ama anormal de hissetmeyen,ne olduğunun bilinmezliğinde oradan oraya savrulan,kanatlarını göremediği için kendisini çirkin sanan birer tavus kuşuyduk.
Yıllarca yandık,bir kez olsun fark edilmedik
Ve sana bir şey söyleyeyim mi?Bu satırı sen yazdın,ben değil.
"Benim problemim buydu işte.Bir anlığına da olsa tam şu an kendimi bu binadaki herkesten geri çekmek istiyordum.Kendimi odama kapatmak,yorganın altına girmek ve hatta yastığımı da yüzüme kapatıp olabildiğince ulaşılmaz olmak istiyordum.Kilitli kapıların ardında ağlamak ama duyulmamak,karanlık odalarda başucuma bir mum yakmak ama görülmemek