Beyoğlu Rapsodisi, Ahmet Ümit’ten bitirdiğim ilk kitabı. Kayıp Tanrılar Ülkesi’ni de okumuş ancak bitirememiştim.
Kelimenin tam anlamıyla bayıldım. Yıllar önce kitap okumaya ilk başladığım zamanlarda bir polisiye yazarı olan Tess Geritsen ile başlamıştım bu serüvene. Sonra ara ara çerez niyetine okuduğum polisiye romanlar olsa da bu kitap bana eski, ilk kitap okuma hevesimin başladığı zamanlardaki canlılığı, tadı verdi tekrardan.
Ahmet Ümit’in sonunda okurlarını şoke edeceği kitabı, olay örgüsüne girene kadar karakterleri, kitabın adını aldığı o muhteşem, git git bitmeyen (ya da kitapta oku oku bitmeyen) Beyoğlu’nu öyle güzel anlatmıştı ki kitap sizi esir alıyor, o sokaklarda sizde dolaşıyorsunuz. Kitabı elimden her bıraktığımda bir boşluğa düşüyordum. Kenan, Selim, Nihat ve Katya’nın olduğu dünyadan ayrılıp okumadığım zamanlarda beni o dünyaya çeken bir hisse kapılıyordum. Bir an önce işlerimi bitirip kitaba dönmek için sabırsızlanıyordum. Ahmet Ümit okuyucuyu böyle ele geçiriyordu. Betimlemeleriyle, anlatış tarzıyla, gizemiyle okuyucuyu kitabın bir parçası haline getirip kopmanıza izin vermiyordu.
İnanılmaz sürükleyici, akıcı bir kitap. Kesinlikle şans tanınmalı. Ben de en kısa zamanda diğer kitaplarından devam edeceğim, resmen polisiye roman zevkimi yerine getirdi bu kitap. :)
