Şans zaten böyle hıyarların yüzüne gülerdi her zaman
Sayfa 22 - Everest YayınlarıKitabı yarım bıraktı
Ulan canına yandığım. Bu kadar içki içtim de yine şimdi tadını unuttum. Şimdi önümde bir şişe olsa hemen aklıma gelecek.”
Dağıtacağı kağıdı elinde bir an tutarak düşündü; sonra güldü,
“Sevişmek de bunun gibi. İnsan şöyle istediği gibi rahatça seviştiği zaman sevişmemek nasıl bir şey, unutuyor. Sonra sevişmediğini zamanlar da bir kedi yavrusunu bile sevmeyi bilmiyor.
Sayfa 21 - Everest YayınlarıKitabı yarım bıraktı
...şefkatin katılık olmadan değersiz olduğu bilgisi(çünkü böyle olmasa kendini duygusallığa karşı koruyamaz)
Sayfa 15 - Everest YayınlarıKitabı yarım bıraktı
Okur Takip Önerileri
Bilemedim şimdi
Kırkından uzun daha uzun yaşamak saçmalık, ayıp, aşağılık bir durumdur! Kırkından sonra kim yaşar, cevap verin? Ben söyleyeyim size kimlerin yaşadığını:Aptalar ve namussuzlar yaşar.
Sayfa 9 - Cem YayıneviKitabı okuyacak
Ben yalnızca ters bir insan değilim; hatta nasıl biri olduğum da belli değil: ne tersim, ne uysalım, ne alçağım, ne onurlu, ne kahraman, ne de kaçık! kendi köşemde akıllı insanların ciddi bir başarıya ulaşamayacağı, iş tutanların, başarıya ulaşanların ise yalnızca aptallar oldukları gibi, kin dolu, boş bir avuntuyla günlerimi doldurup gidiyorum işte. evet, on dokuzuncu yüzyıl insanının her şeyden önce karaktersiz olması gerekir, böyle olmak zorundadır. karakterli olan insan ise her şeyden önce dar kafalıdır. bu, kırk yıllık denemelerimden sonra vardığım sonuç. ben şimdi kırk yaşımdayım. İşte kırk yıl, benim yaşamım bu! Yaşlılığın derinliği bu!
Sayfa 9 - Cem YayıneviKitabı okuyacak
"Sevgi, bildiğim en büyük silgidir, en derin ve en acı verici anıları bile siler."
- Louise L. Hay
Bazı cümleleri insan kendinden bile saklıyor; içinde büyütüyor, lakin bir türlü sarfedemiyor. Sanki söylese, yıkılacak şehirler, kopacak kıyamet gibi susuyor. Susuyor ve içinde, taş taş üzerinde kalmıyor.
İnsanlığa olan sevgim arttığı ölçüde kişilere olan sevgim azalıyor. İnsanlığa hizmet yolunda büyük işler başarmayı düşlüyorum sık sık, gerçekten de insanların mutluluğu uğruna çarmıha gerilemeye bile giderim belki, ama öte yandan, bir insanla aynı odada iki gün yalnız kalmaya dayanamam, bunu deneyimlerinden biliyorum. Bana yakın olunca kişiliği onurumu eziyor, özgürlüğümü kısıtlıyor. Bir gün içinde dünyanın en iyi insanından bile nefret edebilirim: yemeği yavaş yavaş yemesi bir kimseden nefret etmeme yeter. Başka birinden, nezlesi var, ikide bir sümkürüyor diye nefret edebilirim... Yanıma yaklaştıkları anda düşman kesiliyorum insanlara. Gelgelelim, kişilerden nefret ettiğim ölçüde insanlığa olan sevgim artıyor.
Fyodor Dostoyevski
Acaba şuanda o ne düşünüyor? Herhalde beni değil... Niçin?.. Onun kafasında bir müddet yaşamak için neleri feda etmem ki?.. Her şeyi...
Sabahattin Ali
Maddi değil manevi olarak "Sen çok yorulmuşsun, bırak biraz da ben taşıyım" sözü keşke sadece maddesel ağırlıklıklar için geçerli olmasaydı. İnsan bazen bir başkasının acısını da sırtlamak ve çokça sırtlanmak istiyor
Sana göre ufak şeylere takılıyor, sana göre gereksiz üzülüyor, sana göre büyütülmecek şeyler bunlar, sana göre uzatılmaması gereken şeyler; peki ya ona göre? Onun dünyasından onun aynasından baktın mı olaya, onun gözleriyle gördün mü yaşananları ya da onun yüreğiyle hissettin mi?