Rachel’la arabaya dönerken kaybolduk ve kendimizi geliş terminalinin bir alt katında bulduk. Geliş terminalinin, gidiş terminalinden çok daha güzel bir yer olduğu kanısına vardım. Gidiş bir vedaydı. Halbuki geliş bir merhabaydı.
O an anneme duyduğum sevgi âdeta içimden taştı. O her zaman tam olarak ne yapılması gerektiğini bilirdi. Acaba hayat size bunu ne zaman öğretiyordu? Ne yapılması gerektiğini ne zaman öğreniyordunuz?
Otuz yaş kutlamam böyle olmamalıydı. Otuz yaş kutlamam böyle hissettirmemeliydi. Otuz yaş itibarıyla bir şeyleri çözmemiz gerekmez miydi? Hayatınızı dayandırdığınız her şeyi sorgulamanız değil.