꩜ aleyna
@_koi
𓍊𓋼𓍊
ˣben artık büyü*yüm
open.spotify.com/user/r3boswnzl8...
320 reader point
Joined on December 2021
Okuma Hedefleri
Sabitlenmiş gönderi
beni tanıdığınızda bugün olduğum insan değildim.
Sayfa 35 - can yayınları kısa klasikler
tutku, insanın yoksunluklarından yarattığı en yapıcı, en
yıkıcı yaşama arzusudur, tek yaşama nişanıdır. yazmaktan
aşka, bir tutkumuz yoksa ne yaşamak sevinç verir bize ne
ölüm acı verir. şarkımız olmaz. sokağımız olmaz. yıldızımız
olmaz. mutsuzluğumuz olmaz. yalnızlığımız bile olmaz
Sayfa 55
emeği insan bedeninin, adaleti insan ruhunun atlası sayan sosyalist bir dünya, buna bağlı olarak toplumcu bir sanat inancı, benim ilk sözlerimin mayasını oluşturmuştur. sözüm, incelerek, biçim ve yapı değiştirerek sürse de mayası bu harçla karılmıştır. dünyanın nasıl bir cehennem içinde
çırpındığını birazcık anlayan herkes, ellerini ovuştura ovuştura bu cehennemden beslenmiyorsa, sosyalist bir dünyadan başka nasıl bir kurtuluş umut edebilir ki? benim bütün hayatım, bütün yazdıklarım, bir daha söylemiş olayım, kıstırılmış insanın trajedisini canında duymakla varlık bulmuştur, bu trajedi üzerinde şekillenmiştir. birileri ne kadar, 'sanat ideolojilerden uzak olmalıdır' dese de, ideolojisi ve etiği olmayan bir insanın, acısını dile getireceği estetik bir formu da olamaz. benim şiirim de tam bu üç öge üstünde var olur. ideoloji, etik ve estetik, dil içinde yepyeni bir gerçeklik kurar, bir büyü yaratır. varsa eğer sözümün bir değeri, bu tutumdan gelir.
Sayfa 52
Reader Follow Recommendations
şiir bir başına ne hayıftır, ne telafidir, ne ağıttır, ne sevinçtir,
ne iç dökmedir. bütün bunları içerir elbette. ancak o çok
özel, çok bireysel bir varoluş manifestosudur.
Sayfa 52
bellek bizim hem ödülümüz hem cezamızdır. Bizim kendimizle ve dünyayla kurduğumuz ilişkiye göre, yaşadığımız gerçeğin bize verdiği acıya ya da sevince göre, geçip geldiğimiz geçmiş aklımızda kalbimizde gövdemizde istediği gibi at koşturacaktır. bu, bir gün kötü bir hatırayı güzelleştirecektir, bir gün yaşadığımız sevinci karartacaktır. belleğin diyalektiği nasıl işler, karanlık bölge ne zaman, nasıl ışıyıverir bilemeyiz. sanırım bizi daha çok başlangıca götürür. bu dönüş bize anlamayı öğretir, sevgiyi öğretir, bağışlamayı öğretir. sona nasıl olsa gideceğiz de belki bu gidişi biraz daha kabul edilir hale getirir. bellek sadece hatıralarımızın kayıt yeri değildir, belki de ondan çok hayallerimizin kayıt yeridir.
Sayfa 49
1983 yılında, kendi içimden çıkarıp dünyanın ortasına bıraktığım; kendimi, bir başkasıymış gibi kendime anlattığım; yalnızlığımı, yine kendi yalnızlığımla ete kemiğe büründürdüğüm bir varoluş acısıdır.
yazın bittiği her yerde söylenir
söylenmeyen şeyler kalır geriye
ve sonra hiçbir şey olmamış gibi
ağır, usul bir hazırlık başlar
uykuya benzer yeni bir mevsime
orda burda, ev içlerinde, kır kahvelerinde, deniz kenarlarında
incelen yazın akşam esintilerinde
zaman usulca sıyrılır aramızdan
ta içimizde duyarız gelecek günlerin geçmişini
başka ne gelir elimizden
büyük bir uzaklığa gülümseyerek
geçiştiririz
ıskaladığımız şeyleri
yatıştıncı rüzgârlar
dışavurur içimizdeki lodosu, poyrazı, günbatımlarını
saklar bizi
gözlerimizdeki hüzne "dinginlik" adını verir
"seni iyi gördüm," diyenler
biz de iyi hissederiz kendimizi
elimizden başka ne gelir ki
gün ışığıyla yıkanmış küskün bir yıldız
_________ gibi akıp geçtin
sessizliğimizin üstünden oyalanacak bir
şey bile bırakmadın tozlanmış, dalgın
bakışlarımıza
r .
ne zaman, nerede bir şey yitirsek
burada bulacağımızı sanırdık bu sandık
odasında
mümkünmüş gibi
balkonda unuttuğumuz nice yazlardan sonra...
elim çoktan düşmüş kalbimin üzerinden
gözlerim yabancı hatırladıklarına
üzeri tırnak izleriyle kaplı bakır çanın
dağıtacağı hiçbir sis kalmamış oysa
ne burada ne hayatımda
dibi görünen bir sarnıcın çiğ kuraklığıyla
bakıyor gözlerim anlamından çıplak kalmış dünyaya
neden dönüşler loş zamanlara saklanır
neden kimse yola çıktığı gibi dönmez geriye
zaman nerde adılın?
kimbilir kaç yüz
kulaç derininde kalmış yüzüm
Şimdi ezberini unutmuş kapalı bir ırmak gibi
önümde bomboş akan bu aynanın
zaman nerde adılın
beni de mırıldansın
Sayfa 77
ne kadar gitsen de uzağa
vücudumda dolaşıyor zincirin
kurduğun bütün tuzakları
tapınak bildim
tenim çöl tenim çöl tenim çöl
bedenimi linçine bırakıp
çekip giderim çekip
giderim giderim tenim
çöl
solak defterlerde uğru
erkek denizlerde mitoloji
korsan haritalarında define kalbim bir senden birçok âşık
edindi . zamanı bizden ayrı parlayan bir şeydi
kanımda kımıldayan tutku gecenin sözleşmesindeki
mürekkep her şeyi aşka ve ateşe dönüştüren
derin bir ayindi
sen gittin
buluştuğumuz körfezler şimdi başka denizlerin çekiminde
sen gittin ama doksan dokuz adın kaldı kalbimde
ne kadar tutkunduk birbirimize ufuk
daralırdı tenimizin yankısından o
kaçak sahil köyü, kadırga şimdi iki
ayn yaz kaldı bize birlikte
geçirdiğimiz o büyük yazdan
Sayfa 63
senelerce, senelerce evveldi;
bir deniz ülkesinde... ve belki de
birbirine aktardığım defterlerin hepsinde
bu şiir vardı:
senelerce, senelerce evveldi;
biz seninle orada, o deniz ülkesinde tanıştık
uzak denizler, uzak yakınlıklar içinde
bir kadırgada iki korsan
tarih, yarın, ütopya dolu sandıklar arasında
birbirimizi yaralarından tanıdık
dışı korsan, içi iç denizlerde yaşayan çocuklardık
konuşamadıklarımız bir bulut kalınlığında
duruyordu aramızda
oysa konuşsak, ya da dokunsak birbirimize
çekip gidecekti içimizdeki o korkunç noksanlık
batık gemilerin deniz diplerini saran
umutsuzluğu vurmuştu yüzümüze
birbirimizden ve aşkın keşfedilmemiş gizlerinden
ürküyorduk
bir definenin ikiye paylaştırılmış haritasında
bilmeden
birbirimize doğru ilerliyorduk