İREMNUR ÇİÇEK
@_remnurcck
19 reader point
Joined on November 2022
Şu anda okuduğu kitaplar
Ne olmuştu da, “Seninle dünyanın her yerine gelirim,” diyen Müzeyyen, durduğu yerden çekip gitmelere başlamıştı. Nerelere gidiyordu? Gelirken getirdiği bakışlar ne dalgaydı? Hangisi Müzeyyen’di? Ya da Müzeyyen kimdi? İlk tanıdığım kimdi, şimdiki kim?
Tütünümü, anahtarımı aldım, evden tam çıkıyorum, bir şeyin eksik olduğunu, eksik olanın ruhum olduğunu fark ettim. Önemsemedim. Yol, bana uygun bir ruh önerebilirdi. Kapıyı çektim, kilidin dili yuvasına otururken “Nereye?” dedi. Aldırış etmedim, çıktım.
Reader Follow Recommendations
Kendinizle tartışmak zorunda olmadığınızı ya da kendinizi herhangi bir şey konusunda ikna etmek zorunda olmadığınızı unutuyorsunuz ya da görmüyorsunuz. Negatif tarafınıza karşı, negatif düşüncelere karşı kazanmak zorunda değilsiniz. Yapmanız gereken tek şey, pozitif şeyleri kendinize sessizce söylemek. Bu şekilde zihninize pozitif düşünceleri enjekte edersiniz ve bunlar da zihninizde yeşermeye başlarlar.
Sürekli olarak pozitiflik hakkında konuşan içerik üreticileri ve sosyal medya etkili kişilerinin, sinirlendikleri ya da bir şeye bozuldukları anda herkese saldırmaya başladıklarını ve tüm o pozitifliklerini pencereden dışarı attıklarını görmüşsünüzdür.
Pozitiflikleri ve düşünceleri hakkında oldukça gürültülü olan insanlara bakın. “Ben pozitif olacağım”, “dünya harika bir yer”, “bu düşüncelerimi sosyal medyada reklam edeceğim”, “herkese pozitif olmalarını söyleyeceğim” diyen insanlara bakın. Hepsinin aslında pasif agresif narsistler olduğunu görürsünüz.
Hayatı boyunca hiçbir işe yaramamış birini öldürdüm. Ve belki de vardı bir nedenim. O da pişman olup olmayacağımı anlamak. O kadar istedim ki gerçek bir duyguyu içimde hissetmeyi ! Eğer pişmanlık hissedersem devamı da gelir, diyordum kendime. Sevmeyi bile öğrenebilirim yeniden, diyordum. Yeniden bir insan olabilirdim. Ama şimdi anlıyorum ki benim için artık çok geç. Ne bir pişmanlık duyuyorum, ne de gözpınarlarım ıslanıyor. Hiçbir şey hissetmiyorum. Hiçbir şey...
Müzik dinlerken bütün ruhumu notalara ve sözlere verebilmem için gözlerimi kapatmam şarttı. Dikkatli dinlemek için göz kapatmaya, körlerin bizden daha iyi duyduklarını öğrendiğim zaman başlamıştım. Ve o günlerden sonra hayatımın bütün karanlık koridorlarından geçerken de gözlerimi kapalı tuttum. Daha iyi dinlemek, daha iyi koklamak için...
Beş bin film seyrettim. Her şeyin farkına vardım. Farkına varılacak bir şey kalmayınca da "Sıradaki hayat gelsin !" dedim. Ne gelen var, ne de giden. Sadece Kinyas ve ben... Kendimi tanıyamadım. Zamanım olmadı. Binlerce dilim pizza yedim. Pepperonni ve siyah zeytinli. Benim adım Miss Piggy. Bütün hayatım boyunca kaçtım. Önüme okyanus çıktı. Daha ileri gidemedim. İçinde boğulmak istedim. Gözlerimi sahilde açtım...
Saatin sabahı kovaladığı ve yakalamasına çok az kaldığı bu zamanda içinde bulunduğumuz durum için bir açıklama beklemem gerekirdi. Ama beklemiyordum. Hayatımın öyle bir dönemini yaşıyordum ki, hiçbir şeyi beklemiyor ve merak etmiyordum.
yalan söyleyene sövdüm radyoda
gazetede tükürdüm suratına itin birinin
bu kadar da olmaz ki
biryerde biter bu namussuzluk
ne düşündüm ne yaptımsa bugünedek hep onlar için
ne dedim ne söyledimse onlar adına
hapislik işsizlik kahır
ve intihar yalnızlığı
kahpelikler puştluklar aldatmacalar ne çektimse bunca yıl
kurtulsun diye onlar