Henüz bitirdim. Bir inceleme yazısı değil -haddime de değil- yalnızca ne hissettirdiklerini bir nebze olsun not etmek istedim. Fakat bu bir inceleme yazısı olsaydı, Tanpınar'ın bu romanı yazarken yaptığı gibi 4 farklı bölümde yazılmış olurdu. Çünkü ne Nuran'ın Mümtaz'da bıraktığı hisleri Türkçe'nin bilinen veya bilinmeyen tüm
İnce ince işlenen olaylar akışının yanı sıra olağanüstü bir betimlemeyle Paris tablosu..
Yazarın kendi döneminden 3 asır öncesinin Paris'ini sokaklarında gezer gibi anlatması; 10 yıl önceki şehrini hatırlamayan beni hayranlıkla (dürüst olalım biraz da kıskançlıkla) okumaya sevk etti. Tarihi Notr Dame Katedralinin tüm ayrıntılarını bir
20. yüzyılın başlarında; devrim döneminin Rusyasın'da tıp fakültesinden yeni mezun olmuş, 25 yıllık ömrünün büyük kısmını dirsek çürüterek geçirmiş genç bir doktorun otobiyografisine şahitlik ediyoruz. Diplomasının mürekkebi daha kurumadan şehir merkezine oldukça uzak bir mesafedeki kasaba hastanesine sorumlu doktor olarak atanan Bomgard,
--Teşekkürler Barış Özcan--
Kitabın içeriği aynı kişiler etrafında dönen ve birbirinden bağımsız olmayan 4 hikâyeden oluşuyor. Hikâyelerde konular çok derin işlenmemiş olmasına karşın kitabın size düşündürdükleri ve sordurduğu sorular kitabı okunmaya değer kılıyor. Kitabın aslında bir tiyatro oyunu metninin romanlaştırılmış versiyonu olduğunu da
Henri Charrière'nin otobiyografik romanı olan Papillon (Kelebek) 1969 yılında yayıma girdikten sonra 3 yıl içinde yazarın ününü tüm dünyaya yaymıştır. Hiç tereddütsüz ve tüm samimiyetimle söyleyebilirim ki daha önce hiçbir kitabı okurken okumanın verdiği hazzı bu denli yaşamamıştım. Bunun sebebinin de yine açıkça şu olduğuna inanıyorum:
