Nice kâbus akarken gözlerimin önünden, ben sadece uyanmayı dilemiştim. Hiçbir çığlığa yankı vermemiş, ne vakit bir yaraya denk gelsem, kabuk sandığım sessizliğin ardına gizlenmiştim.
Kalpteki ağrının terazisi yoktu, kimsenin sızısı kimseninkiyle kıyaslanamazdı, biliyordum. Yeri geldi mi ayrılık ölümden beter olurdu, yeri geldi mi kalp kırığı kurşun deliğinden ağır kanamalı.
Yapı itibariyle bardağın dolu tarafını görmekte mahir sayılmam. Boş tarafını dahi göremem. Bardağa bakıp eski çamları hatırlayarak kahırlanmayı tercih ederim.