Her şeyden tamamen uzaklaşıp uzun bir süre yalnız kalma arzusu günlerdir beynimin içinde dönüp duruyor. Değer verdiğim, kendime senelerce çok yakın bulduğum insanlarla olan durumumun ne ara bu kadar vahimleştiğine, Vahşileştiğine bir türlü anlam veremiyorum.sevilmek değer görmek, insanlara ihtiyaç duymak, hep bir ağızdan mutluluğu paylaşmak ne ara lüks oldu ? Evet, bunun bir sonu olacağına epey öncesinden anlamıştım. Sevgili, dost, arkadaş, aile... insan kalabalığında yanımdan öylece geçip giden herhangi biri veya birileri tesadüfi bir yolla saydığım bu kategorilerden birine pekâlâ girebilirdi ; hayatımın bir noktasına zahmetsizce var olabilirdi, öyle değil mi ? Demek istediğim hayat böyledir. Biriyle tanışırızsınız, konuşmaya başlarsınız, vakit geçirmeye başlarsınız, zamanla yakınlaşır ve çok yakın birer dost, veya sevgili, hiç bir şey olmazsa arkadaş olursunuz. Değişecek tek şey yakınlığı dercesini belirleyecek bir kaç kelimedir. Tüm bunlar ne kadar zavallıca aslında.kütüphanede kitap yerleştirir gibi insanları hayatımızda kelimelerle bütünleyerek kategorize ediyoruz. En nihayetinde hepsi biter...
Okur Takip Önerileri
592 syf.
·
Puan vermedi
