Hiç bilmediğim bir gökyüzünün altında ruhumu arıyorum. Buradan kovulmak yahut ruhumu bulmak ihtimalleri arasında en yakın olanı içime sıkıntı veriyor.
Bütün olan, geçen şeylere rağmen, sen yine de bir parça benimdin; ben bütün ruhumla senin...
Hangi ümide sarılsam elimde kalıyor, neyi seversem ölüyor.
Okur Takip Önerileri
Bir zehri insan, bir kere de yutmalı, ya ölür ya kurtulur.
Öyle sanıyorum ki gece, bu kocaman dünyanın bütün evlerini birer birer dolaşarak ne kadar keder, ümitsizlik varsa hepsini toplamış, getirip benim göğsüme doldurmuşlar.
İnsan, ne kadar acı olursa olsun, bir mecburiyeti kabul ettikten sonra içine sükûn ve tevekkül geliyor.
Evet, niçin yalan söyleyeyim? Bütün nefretlerime, isyanlarıma, bütün o geçmiş şeylere rağmen ben yine bir parça senindim.
Saklamaya çalışma nafile. Sevda çocuk gözlerinden uyku gibi akar.
Aydınlık, hasta gözleri nasıl incitiyorsa, saadet de hasta gönülleri öyle sızlatıyor. Hasta gözler gibi hasta gönüller için de karanlıktan iyi ilaç yok.
O vakit, sadece gözlerim ağlamıştı. Bu gece gönlüm ağrıyor.
Dünyada bir parça iyilik edebilmekten daha güzel bir şey olmuyor.
Vakitsiz ve haksiz bir mihnete uğramış bütün çocuklar gibi, Munise'de de büyük bir insan hali var. Benim daha bir iki aydan beri anlamaya başladığım bazı şeyleri o, çoktan öğrenmiş.
Kapalı bir mahzende sızan bir ışık parçası, yıkık bir duvarın taşları arasinda açmış sıska bir çiçek, her şeye rağmen bir varlık bir tesellidir.
İçim kan ağlarken gülmeye, şarkı söylemeye ıslık çalmaya başlıyordum. O kadar ki kalbim nihayet bu neşenin yalanına inanıyor, suya konan kuru çiçekler gibi titreye titreye canlanmaya başlıyordu.
Mektepte bize bir şiir ezberletmişlerdi. İnsan yaşadığı yerlerde beraber bulunduğu insanlara görünmez ince tellerle bağlanırmış; ayrılık vaktinde bu bağlar gerilmeye, kopan keman telleri gibi acı sesler çıkarmaya başlar, her birinin gönlümüzden kopup ayrılması, bir ayrı sızı uyandırırmış. Bunu yazan şair ne kadar haklıymış