Kitap Sevdalısı
@_zes_
Memur
Türk dili ve edebiyatı
21 Eylül
234 okur puanı
Aralık 2020 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Bazan ona "Seni seviyorum!" demek için dayanılmaz bir istek duyar, ama yanlızca çakmağımla sigarasını yakabilirdim.
Yaşama arzum, hayata inancım vardı!.. Fakat bu düşüncenin ardından bir kahkaha attığımı da hatırlıyorum.
Şimdi eskisi gibi değilsin, bir türlü huzur bulamıyorsun.
Okur Takip Önerileri
"İnsan, acısıyla tek başına kalmayı ve kaçma isteğinin üstesinden nasıl geleceğini öğrendiğinde, öğrenecek çok az şey kalmıştır."
En güvendiğin insanların,
Bir yanılgıdan ibaret olduğunu anlayınca,
Köşene çekilirsin.
Charles Bukowski
284 syf.
·
Puan vermedi
Yaşanmışlıklar öylece kolay unutulan şeyler değildi. Yaşanılan büyük aşkları nasıl unutabiliriz ki? İkimizin arasında yaşanan o büyülü aşkı nasıl yok sayabiliriz ki? İlişkimiz bittikten sonra hiç mi birbirimizin aklına düşmedik? Birbirimizi hiç mi özlemedik? Başkasının koynundayken bile o insanı hiç birbirimiz sanmadık?
Bu dünyada beni anlayan insanlar var mı biraz daha fazla yaşamak isteyeyim mi?
Dünyaya yeni gelmiş bir bebek gibi gözlerini açarak, her ayrımının farkında olan yetişkin bir insan gibi çevreme bakarak yaşamak istiyordum.
Ben de hayat yorgunu milyonlarca insan gibi yalnızlığıma âşık oldum.
Bu hayatta neden hep ben kaybediyordum? Kırbaçlana kırbaçlana kan içinde kalmış yaşamım artık bu ağır yükü daha fazla taşıyamıyordu. İleriye doğru tek bir adım atamıyordum. Zamanı değiştirip yeni bir başlangıç yapamıyordum. Bu taş dünyanın içinde kararıyordum. Âdeta taşlaşıyordum.
Hepimizin içinde saklı kalmış öyle çok sır var ki, her şeyi bir çırpıda anlatıp kurtulamıyorsunuz.
Sorarlarsa beni: "o deniz kenarını çok severdi dersiniz.." Umudum her zaman bakidir; ama zaman kısa, ben yorgunum, yol uzun...
Bu yaşıma kadar hiç kimseye yalan söylememeye çalıştım. Hele sevgililerime karşı asla. Bu yüzden de hep kaybeden ben oldum; ama olsun.