Sapık, katil, hırsız... Ne var ki Sadi Seber bunların hiçbirine benzemiyordu. Hoş, kim benzer ki..
Karın Deşen Jack'in tam da, 19.yüzyıl Londra'sının şık malikânelerinde tertip edilen porselenli beş çaylarına davet edilecek türden bir asilzade olduğuna bahse girerim. Ya da Hitler'in bıyıklarının, Kızil Ordu Auschwitz'e girmeden önce bu kadar da komik bulunmadığına. Yahut muhterem karılarına sormak lazım mesela, üç çocuk babası müşfik kocalarının, iş seyahatine gittikleri Tayland 'da, evde sirtlarında gezdirip her aksam lolipoplara boğdukları kızlarıyla yaşıt bir çocuğun gırtlağına ne soktuklarını biliyorlar mı acaba?
Hayır, görmeye karar vermedikçe, kimsenin neye benzediğini bilmemiz mümkün değil. Yakından baktığımızda bile.
Sayfa 138 - 1. Baskı, Hep Kitap, 2017
Drea Rafaelin Simona yaptığı son işten dolayı yüz bin prim vermeyi teklif ettiğini duyunca düşüncelerinden sıyrılabildi. işte yine Dreayı odada olan bi süs bebeğinden farklı görmeyip iş konuşmalarını onun yanında yapmaktan çekinmiyordu . halbuki Prim teklif etmesinin Rafaelin bu işin duyulmamasına ne kadar önem verdiğini gösterdiğini anlayacak
Bir hikaye
KARACAOĞLAN’IN DÜNYAYA GELİP DE BAŞINA HAL GELDİĞİ YER
Bir memlekette iki kardeş vardı. Bu iki kardeşin hiç evladı yoktu. Halleri müsait idi. Bir gün o iki kardeş birbirine dediler ki:
— Bizim evladımız yok. Cenabı Allah’a yalvarsak da bize evlat verme’ m’ola? dediler. “Yarabbi, bize birer evlat ver,” dediler. “Zenginlik verme evlat ver. Sonra
Ağladıkça anlıyorum... Artık bütün mantık hesaplarımı kaybettim. hem de öylesine kaybettim ki; Amerika'da bir cinayet işlense de, Dünya çapında bir ses sorsa; "Katil kim?", "Benim!" diye haykırabilirim! Soğuk kış geceleri, köprü altında yatan çıplakların vebali benim boynumda, gömleğimin yakasında... İsterse çareme adli tıp baksın fakat bir hastaneye girsem de kan kanseri çeken hastalar görsem acaba onları bu hale ben mi getirdim? diye düşünüyorum.
Ben ne yaptım? Uykuda, baygınlıkta, annemin karnında, babamın kanında hangi cinayeti işledim? Hangi mukaddesi kirlettim ki kendimi gelmiş gelecek bütün fenalıkların tek sorumlusu biliyorum? Dışımda ne arıyorlar? İçime doğru suçluyum ben! Bir de kalkmış belki kendimden birine, ondan öbürüne geçer, bir merhamet yangını çıkar bütün ülkeyi sarar diye; tımarhanelik bir hayalin peşine düşmüş gidiyorum!
"Ben diyorum ki, her fert baş ucuna; "Suçlu benim, herkes suçsuz!" levhasını asmalıdır. Ben diyorum ki, yegâne kurtuluşumuz herkesin herkesi affetmesindedir. Daha ötesi kanunların sorumluluğuna girer. Ama görüyorum ki anlatamıyorum... Hissediyorum ama anlatamıyorum! Çocuk, "Ağlayabilseydiniz, anlayabilirdiniz." dedi.
Sorumlusu biziz
Biz insanların yaptığı işleri rahmandan bilen
eksik ve kötü şeylerin sorumluluğunu
kendimizden bilen bir ümmettik
Rahmetli Necip Fazıl Reis Bey kitabındaki şu serzenişi adeta bizim için yazılmıştır
ne diyordu Üstat
Ben diyorum ki her fert başucuna "SUÇLU BENİM HERKES SUÇSUZ " levhasını asmalıdır
Ben diyorum ki yegane
Sayfa 127Kitabı okudu
Alma ekranı / olma kanseri
Görgünün önemsendiği, aile terbiyesi almış sıfatının çok sık kullanıldığı yıllarda, iyi aile olmanın koşulu varlıklı olmak değil, görgülü olmaktı. Aileler mal varlıklarını sergilemeyi görgüsüzlük olarak kabul ederler, davranışlarıyla, nezaketleriyle asaletlerini ortaya koymaya çalışırlardı. Maddi durumları birbirinden farklı olsa da, benzer
E-kitapKitabı yarım bıraktı
Issız Ada
Hiçbir işi olmayan insanlar toplanır ve ıssız bir adaya götürülür. Bu adada ki 10 kişinin oynayacağı bir oyun vardır ve bu oyunun kurallarını kimse bilmez taki adaya gidene kadar. Bu oyunu kazanan da en büyük ödülün sahibi olucak (KENDİ HAYATI). Hergün bir kişinin ölmesi şartıyla bir oyun oynanır ve katil içlerinden biridir. Katili kimse bilmez ve katili bulmak için bazı çözümler ararlar. Eğer katil bulunursa kimse ölmiycektir ve herkes eve gidecektir. Eğer katili bulamazlarsa hepsi ölücek ve sadece içlerinden bir kişi kalıcaktır(KATİL). Bakalım katili bulabilecekler mi? Yoksa hepsi ölüp ödülü katil mi kazanacak? Acaba katil kim???
Yakamoz yayınlarıKitabı okudu
Artık bütün mantık hesaplarımı kaybettim! Hem de öylesine kaybettim ki, Amerika'da bir cinayet işlense de dünya çapında bir ses sorsa, 'Katil kim?'... 'Benim!' diye haykırabilirim!
Soğuk kış geceleri köprü altında yatan çocukların vebali benim boynumda! Gömleğimin yakasında! İsterse çareme adli tıp baksın! Fakat bir hastaneye girsem de, kan kanseri çeken hastalar görsem; 'Acaba onları bu hale ben mi getirdim?' diye düşünüyorum!
Ben ne yaptım! Uykuda, baygınlıkta, annemin karnında, babamın kanında hangi cinayeti işledim! Hangi mukaddesi kirlettim ki, kendimi gelmiş gelecek bütün fenalıkların tek sorumlusu biliyorum! Dışımda ne arıyorlar! İçime doğru suçluyum ben!..