Acı bir yaşantıdan sonra insan, ancak bedenine eziyet ederek günlerini sürdürebiliyor...
Sayfa 139
Dinle ruhum sessizliği sessizlikten.
Ne feryadları vardır gidenlerin bu dağlarda yankısı kalan.
Yağmur dindirir anca acısını teninin.
Ruhunda yanan yangın da Tanrıdan armağan.
Susmak lazım ruhum, sadece susmak.
Susmak lazım feryâdı gökleri inleten annelerin huzurunda.
Ve yürümek her acı veren zâlimin üzerine.
Yürümek ölümüne yağmur damlalarının altında...
Yalnız Bir Yolcu
Kendi kendimi yiyip bitiyorum, acı çektiriyorum kendime. Üstelik ne yaptığımın da farkında değilim.
"İnsanları onların iyiliği için değil, kendimiz için affederiz. Nefret, insanı yorar. Acı verir, harap eder, üzer. Bir insandan nefret etmek, insana büyük acı verir. Ama onu affetmeni kimse senden isteyemez...
Oluruna bırak. Bırak zaman yaraları iyileştirsin..."
"Bir kimse acı duyabiliyorsa canlıdır; lakin o kimse başkasının acısını da duyabiliyorsa insandır!"
Rus atasözü
Sayfa 155 - Elma YayıneviKitabı okuyor
Müthiş surette yalnız kaldığımı hissettim.Ah!..Bilhassa bu kadar kalabalığın içinde yalnızlık ne acı oluyor yarabbi!..
Yalnızlıkla boğuştum geceleri
Sıska bir yüreğim vardı
Yalpalayarak geçerdim düşlerimin kıyısından
Ben ki kendini yiye yiye bitiren bir kurt gibiydim
Sabahları beklerdim
Saatin tıkırtıları duyulurdu
Her vuruşta kalbimi paramparça eden seslerdi
Anılar düşerdi gözlerimden
Yastığım ıslanırdı
Gözlerim buğulanırdı
Yaşamak daha bir acılaşırdı
Gecelere bağdaş kurup oturmuş
Hep aynı türküleri söylerdim
Bir yerlerde kimselerin söylemediği türküleri
Ve yazardı ellerim
Kimsenin okumayacağını bilerek
Yazardı bu acı karası gecelerde.