Duydum hüznünün sesini, ıslandım mavi yağmurunda;
Kendi hüznümü ilikledim, sesimde birikti acıının sihri,
Bir gemi geçer gibi uzaktan, kendimi izledim mavinin kenarında,
Öyle ki; ölüm bir çizgiydi yalnızca avuçlarımda, ömür bir kıvrım,
Ayrılık sessiz coğrafyamda patlayan volkandı, içim yandı, içimi söndüremedim. Ben ki bir şilep ölüsüydüm ...
Sonra bir düş gördüm, bir düş,
bir düş daha ..
Umut güneşi geri çağırdı, gemilerimi, sevinçlerimi. ..
Çağırdı iç çekişlerimi..
O zaman duydum umut sesini, dost gülüşlerini..
Sana elimi uzattım ...
İsyanında bir yer aç bana...
