“Descartes, modern felsefedeki bazı filozofların aksine, ortaçagin kimi filozoflarıyla birleşerek, Tanrının kantlanabileceğini öne sürer. Mesela, insanın doğuştan "sonsuz bir varlık düşüncesine" sahip olması, Descartes'a göre Tanrı'nın varlığının birinci kanıtıdır. Maddi şeylerin varlığı ve onların "uzunluk, enlilik ve derinlik ve uzamı üzerine" açık ve seçik fikirlerimiz, sayılar, şekiller ve hareketlere dair de açık bilgilerimiz vardır. Bazı doğuştan fikirlerimiz de vardır ki bunlar bize asla duyular yoluyla gelmez ve zorunlu olarak doğrudurlar. Buradan,bir Tanrının var olduğu zorunlu olarak çıkar; bunun tersini savunmak sadece bir safsata (sophisme)dir. Filozofun bir diğer argümanı da, Aziz Anselmus'un kullandığı ontolojik kanıttır. Bu kanıtta da Descartes'ın kullandığı akıl yürütme kısaca şöyledir: Nasıl bir üçgen düşüncesinden açılarının toplamının
iki dik açıya eşit olduğu vargısını çıkarıyorsak; Tanrının var oluşunu da bu kavramın özünden çıkarabiliriz. Cünkü, Tanrı kavramı ile kastedilen "eksiksiz", pekin bir varlıktır. Var olmaması düşünülemeyen, var olmaması düşünülmesi durumunda yetkin olmayan Tanrı, zorunlu olarak vardır. Descartes'ın "asıl tözü" tanımlarken kullandığ ifadelerle de Tanrının zorunlu ve yetkin varlık olarak tanıtıldığını unutmamak gerekir. Tanrının varlığı ve doğruluğu bizim bilgimizin garantisi olarak görülür. Çünkü Tanrının bizi aldatmayacağı artık bilinmektedir.” s. 118-119
Günaydın +3
Gerçeğin farklı açılardan da görülebilmesi, tek açıya dramatik olarak bağlı kalmamamizi işaret ediyor olabilir!
"Acı çekmek kötüdür, çirkindir , karanlıktır. Çağımızın acıya duyduğu sempatide hastalıklı bir şeyler var. İnsan yaşamın renklerine, güzelliğine, coşkusuna sempati duymalı. Hayata dair yaralardan ne kadar az bahsedersek, o kadar iyi."
Sayfa 47
"Şu dünyada acı çekmek dışında her şeyi anlayışla karşılıyabilirim," dedi. "Acı çekmeyi anlayabilmem mümkün değil. Acı çekmek kötüdür, çirkindir, karanlıktır. Çağımızın acıya duyduğu sempatide hastalıklı bir şeyler var. İnsan yaşamın renklerine, güzelliğine, coşkusuna sempati duymalı. Hayata dair yaralardan ne kadar az bahsedersek,o kadar iyi."
Sayfa 47
