Yaşam bazen her şeyin uzağında ve yalnızlık içinde takılıp kaldığımız bir ana dönüşür. Sanki her şey orada çözülmez biçimde bir başka acıyla düğümler bizi. En çok da sönmeyen bir hasretle, yaşanmamış zamanlarla. Kalbimizin o solgun atışıyla sızan her şeyde eksikliğimiz çoğalır.
“Yalnızlık her koşulda bir sığınak bulur, diyorum
Uzanıp dudağımdaki titremeyi öpüyorsun.
Örseler acıyla düştüğü yeri susarak büyüyen adamların sevgisi.
(…)
Sen bende yanlış bir ömrün tortusunu öpüyorsun.
(…)
Herkesin simsiyah kesildiği akşam
Yıldızlarla yedi renk gökyüzünü öpüyorsun.”
Sayfa 93 - KırmızıkediKitabı okudu
Yalnızlık derinleşiyor.
Sezgilerin de sardunyaların kokusuyla, dolunayla ve olgunlaşan acıyla derinleştiğini hissediyorum. Acı içime işliyor, jilet gibi keskin; kopkoyu bir kan dolaşıyor damarlarımda.
-Sylvia Plath
Ey bugün Beyrut'a dağılmış çocukluk arkadaşlarım! Çam ormanının yanındaki o mezarın önünden geçerseniz, sessizce içeri girin, ayak sesiniz ölülerin huzurunu bozmasın, yavaş yürüyün... Selma'nın mezarı karşısında saygıyla durun ve onun bedenini saran toprağı benim için selamlayın. İç geçirerek benim adımı anın ve kendi kendinize şöyle deyin: "Zamanın acıları yüzünden denizler ötesinde sürgün olan o genç adamın umutları burada gömülü. Onun arzuları ve sevinçleri burada yok oldu, gözyaşları burada kurudu ve gülümsemesi burada uçup gitti. Bu mezarın önünde, onun karasevdası serviler ve ağlayan söğütlerle birlikte büyür. Ruhu her gece etrafta döner durur, yalnızlık perileriyle birlikte dalların gölgesinde kederli şiirler okur; daha dün hayatın dudaklarında yüce bir ezgi olan, ama bugün artık toprağın bağrında ebediyen sessiz bir sır haline gelen Selma'yı acıyla anar..."
Sayfa 3Kitabı okudu
