Quasımodo...
Sevmediğimiz yanlarımızın kuvvetli kahramanı.
Klasikleri okuyunca neden böyle isimlendirildiğini anlamak çok iyi geliyor insana. Aslında kolaya kaçıyor da olabiliriz.
Hikâyeyi zaten biliyorum diyerek başladım okumaya ve hiç de öyle olmadığını itiraf etmeliyim. Sayfalarca bu çancı başından bahsedilmiyor bile.
Çok sayfalı satırlar korkutuyorsa sizi, bu kitaptan korkmamalı bence. Hikâyeye dahil olmanız için yazar elinden geleni yapmış. Her bölümün başında ilk önce sahneyi oluşturuyor tüm ayrıntılarıyla. Binalar, insanlar, yaşantı, haller, ayrıntılar gözünüzün önünde canlanıyor. Sonra kahramanları bir bir serpiştiriyor bu sahneye. Konuşurken kahramanlarla karşısındakinin tavrını tahmin edebiliyorsunuz.Bazen gotik mimari hakkında fikir sahibi olurken bazen de kahramanın bir duruşunun Rembrant'ın tablosuyla ne kadar benzediğini görüyorsunuz.
Dışında kamburu görünen ve içinde kamburunu saklayanlar arasında bir çatışmadır başlıyor. Ulaşılamaza hissettiğimiz özlem ve aşk seviyesine gelen bu tutku olayların sarmal seviyesini giderek zorlaştırıyor. Ortaçağ devlet düzeni ve adalet anlayışının elle tutulamaz durumu da epeyce vurgulanmış. Sonu da hüzünlü tadıyla güzelce yerini bulmuş.
Her şey hazır, güzel bir hikâye, ayrıntılı ve anlaşılır bir anlatım, her duyguyu size yaşatacak kahramanlar ve tabi ki adaletsiz bir dünya.
Dışı ne kadar çirkinse içi o kadar güzel bir kahraman.
Quasımodo...
Sevmenin yürek bulmuş hali...
