. . . PUSLU KITALAR ATLASI . . .
Hayal mi gerçek?
Gerçek mi hayal?
İkisi de mi gerçek?
İkisi de mi hayal? . . .
Hem gerçeği hem hayali muallakta bırakan bir obsesif şüphenin romanı:
Puslu Kıtalar Atlası
Eflâtunî bir girdap içinde büyük daireler çize çize derinlere doğru efsunlanmış ve yarı-anestezik bir halde duhul ederken birden son sayfaya gelmemle birlikte geceyarısının bir kör
yasak yasak yasak
00:00' dan sonra mekanlar müzik çalamayacak. Pandeminin ortaya çıktığı günden bu yana insanlar evde kafayı yedi. Az buçuk eğlenecektiler o da olmadı. Müzisyenler intihar ediyor, organlarını; pardon enstrümanlarını satıyorlar geçinebeilmek için. Kredilerle ekonomilerini şu zamana kadar getirebilenler şanslı tabi. Lebaaaaaaalep kongrelerden sonra şu yasaklar ne kadar tatmin etti sizi? En yandaş olan sanatçılar bile tırnaklarını çıkardı artık. Kabaca 50 kişilik bir mekanda 10-12 kişi çalışır. Bu adamlar bankalar aracılığıyla zaten borç batağına sokuldu. Ev kiraları birikti. Senin verdiğin krediyi sana nasıl ödeyecek? Avrupada bu iş nasıl yapılıyor? Sadece aşılıları alıyorlar, aşılı olmayanlar ayakta eğlenemez diyorlar, bir masada max 3 kişi diyorlar; diyorlar; diyorlar. Ama hiçbir ülke bu şekilde yasak koymuyor. Açıklama yasaklardan daha feci. "00:00' dan sonra kimseyi rahatsız edemezsiniz." Bu zamana kadar o mekanlar insanları rahatsız etmiyorlardı, şimdi mi rahatsız eder oldu? "E o zaman devlet olarak neden ruhsat verdin?" diye sorarlar adama. Neresinden tutarsanız tutun bu kabul edilebilir bir şey değil. 5 milyon insanı ilgilendiren bir durum bu. Dj, Vale, Barboy, Bellboy, Solist, Garson, Komi, Şef, Aşçı, Yamak, Temizlikçiler, Oda servisi elemanları... Bu liste böyle uzar gider. Ve bunların ailelerini de hesaba katarsanız bir ordu insan ekmek yiyor bu işlerden. Yeter artık! Lütfen birazcık anlayın şu insanları. Lütfen!
