Adımı Unuttu
Sensizliğin ertesine kesildi biletim..
Zaman kapımı çalıyor, seni unutmadan şu yazımı bitirmeliyim...
Özge Özmen
eni bağışla. soylu bir aileden gelmekle, becerikli öğretmenlerden ders almakla övünen bu sonradan görmeyi bağışla. iyi ile kötüyü, güzel ile çirkini, sevgili ile düşmanı ayırt edemeyen bu cahili bağışla. sensiz yaşamının çorak bir çöle döndüğünü fark edemeyen bu aymazı bağışla. bağışlanmayacak kadar açgözlü, hırslı, vefasız olan bu kaba adamı
ÖLDÜ BİL
Karagözlüm esen seher yeliyle
Sana selam salmayınca öldü bil
Zamanı geçince kavli kararın
Sabır bitip kalmayınca öldü bil
Bu ölümdür güvenilmez işine
Hasret salar ahbabına eşine
Gelmiyorsam hayaline düşüne
Yar yüzüne gülmeyince öldü bil
Boşuna üzülüp boşuna yanma
Hatırından çıkar adımı anma
Verdiği sözleri unuttu sanma
Dediğimiz olmayınca öldü bil
Aşkın bana armağandır saklarım
Hediyeni çiçek gibi koklarım
Her ay gönder mektubunu beklerim
Cevabını almayınca öldü bil
Karamehmet zaman gelip çatınca
Kuşlar sesin birbirine katınca
Kış tükenip ocak şubat bitince
Mart ayında gelmeyince öldü bil
Çukurovalı Aşık Karamehmet
205
Bütün sevdiklerim beni karanlıkta unuttu.Son gemiyi duyan bile olmadı.Posta da o mektuptan habersizdi, ki zaten mektubu yazacak kimse yoktu...
Adımı gecikenler arasında sayıyorlar ve bu ad bile bir gölge,bütün geri kalanlar gibi.
