Canımın evi
Sen geliyorsun içimin dağınıklığı toplanıyor. Baş köşede beş yüz yıldır var gibisin. Ellerim seni biliyor. Yüzüm sana tapınak. Sen varsın, evim ömrüm sen kokuyor. Bütün kötüler şehri terk ediyor, ve hiçbir kötülük barınmıyor yurdumda. Sen geliyorsun mahallemde çocuklar koşturuyor. En güzel şarkıları dinliyorum seninle konuşurken. Beş yüz yıldır seviyormuş seni kalbim. İçimdeki eşyalar yer değiştiriyor. Sen geliyorsun herşeyi unutuyor aklım. Aklım güzelliğini almıyor. Senin adın ağzımdan çıkarken, dünyanın en güzel kirpikleri yan yana diziliyor. Sanki denize bakar gibi gülümseyişin takılıyor ellerime. Sen geliyorsun, ben kalamıyorum kendimde.
Yüzümü avuçlarına aldığında, Ellerin annem oluyor. Bu nasıl bir kusursuzluk, Biliyorsun değil mi sevdiğim?
Varsın Olmasın
Bir adın kalmalı geriye,
Bütün kırılmış şeylerin nihayetinde,
Aynaların ardında sır,
Yalnızlığın peşinde kuvvet,
Evet nihayet,
Bir adın kalmalı geriye,
Birde o kahreden gurbet...
İbrahim Sadri
Aziz Nesin
Haritalara bakıyorum
Hiçbirinde evin yok
Ansiklopedilere bakıyorum
Hiçbirinde resmin yok
Sözlüklere bakıyorum
Hiçbirinde adın yok
Bakıyorum kendime
Seni görüyorum
Benden başka yerin yok
… +713
Ben aşk nedir bilmem
Eski kafalıyım.
Bir seni bilirim.
Bir de adın geçince sıkışan kalbimi.
Attila İlhan