bir adın kalmalı geriye
bir de o kahreden gurbet
beni affet
Kaybetmek için erken, sevmek için çok geç
Harcadım, hırpaladım çok
Çok zarar verdim, beni affet
İnsan tuhaf, ne hoyrat
Ne şaheser ve nasıl ilkel, hayret
Kibir bir canavar gibi bekliyor pusuda
Tıpkı bir volkan gibi uykusu da
Kalbini kurban veriyor
Sen aşkın talibi, o galibi olmaya tutkun
Yok korkusu da
Ki tek bir hayat var, biliyor
KİBİRKitabı okuyor
Bir insanın bağrının bu kadar kara bir acıyı nasıl barındırabileceğine şaştım. Donmuş, kara bahtlı bir yüz. Dayanabileceğinden çok daha fazlasını çekmiş bir çocuk yüzü. İnsan o kadar acıyordu ki, bakışının önünde, onun kadar mutsuz olamadığına utanıyor ve ona adeta “Beni affet!” diye yalvarası geliyordu.
Sayfa 71
… +522
...her zaman yabani bakışlı olan Pâsztor, duygularını çok da saklamadan, "Affet beni" dedi.
- Tamam, affettim, dedi Nemecsek ve öksürmeye başladı. Tekrar başını yastığa bıraktı. Sonra Pâsztor şunları söyledi:
- Biz artık gidiyoruz.
Beyaz bayraklarını kaldırdılar, selam verdiler. Sonra da odadan çıktılar. Mutfaktan geçerek doğruca çıkış kapısına yöneldiler. Orada Nemecsek'in annesi onları bekliyordu.
- Siz hepiniz ... hepiniz o kadar iyi çocuklarsınız ki ... benim zavallı oğlumu ne kadar do çok seviyorsunuz... şimdi her birinize birer bardak sıcak çikolata vereceğim ...
Elçiler birbirlerine baktılar. Çikolata çok cazipti elbette ! Ama sonunda Pâsztor yine bir adım öne çıktı. İlk kez kahverengi saçlı güzel başını öne yana eğmeden, gururla dimdik tutarak şöyle dedi:
- Hayır ! Biz çikolatayı hak etmedik !
Sayfa 162 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
