"Pusulanın hep kuzeyi gösteren ibresi gibi, bir erkeğin suçlayan parmağı da daima, mutlaka bir kadını gösterir."
Yüreği kırık bir kadının evlilik dışı kızı Meryem'in, babası tarafından koşulsuz sevildiğine olan inancı sebebiyle yaptığı bir yolculuk hayatını geri dönülmez biçimde değiştirir. Yıllar sonra aynı yolda radikal bir karar almasını sağlayan komşu kızı Leyla da öyle. Tesadüfen karşılaşan iki kadının dostluğunun hayatlarını nasıl değiştirdiğinin hikayesi Bin Muhteşem Güneş.
İç savaşın ardından Taliban'ın galip gelmesi ile zaten hali hazırda erkekten sonra gelen kadın iyice toplum dışına itilir. Öyle ki (kurgu değilse) hastanelerde kadına bakılmaz, kadın hastanelerine en temel tıbbi malzemeler bile gönderilmez. Kadınlar insan yerine konmaz.
İç savaş, kıtlık, katı şeriat kuralları içinde aşk, umut, dostluk, fedakarlık gibi insani duyguların Afganistan'ın sert coğrafyasında, solan bir çiçek gibi nasıl var olmaya çalıştığını okuyorsunuz.
Bir kadın, ama hepsinden önce insan olarak kaşlarımı çatarak okudum kitabı. Pek çok şeye ama en çok da kadını sadece erkek çocuk üretme makinesi olarak gören Raşit'e sinir oldum. Ülkede olan biteni yalın ve etkileyici bir kurguyla anlatmış yazar. Burkanın altında hissediyorsunuz kendinizi ya da narkozsuz sezaryen olmak zorunda kalan Leyla'nın acısını duyabiliyorsunuz.
Keyifli okumalar diyemiyorum bu sefer çünkü orada olan bitenin hiç bir keyifli yanı yok. Ama alınacak ders çok: Türk kadını olarak sahip olduklarımızın kıymetini bilmeli, haklarımıza sahip çıkmalıyız her şeyden önce.
Suat korkmaz