Kitabı okurken, Zeze’nin yaşadığı zorluklara çok üzüldüm. Babasının işsizliği, annesinin çalışması, ağabeylerinin şiddeti ve okuldaki arkadaşlarının alayı, Zeze’nin çocukluğunu çaldı. Zeze, kendisini yalnız ve anlaşılmaz hissetti. Bu yüzden, hayal gücüne sığındı ve şeker portakalı ağacıyla konuşmaya başladı. Ağaç, Zeze’nin tek dostu ve sırdaşı oldu. Zeze, ağaçla birlikte şarkılar söyledi, oyunlar oynadı ve hayaller kurdu. Ağaç, Zeze’ye sevgi ve ilgi verdi.
Kitap hem çok duygusal hem de çok eğlenceli. Zeze’nin hayatına tanık olurken hem gülecek hem de hüzünleneceksiniz. Kitap, çocukluğun masumiyetini, hayallerini ve gerçeklerle yüzleşmesini çok güzel anlatıyor. Ayrıca kitap, aile, dostluk, sevgi ve ölüm gibi evrensel temaları da işliyor. Kitabı okurken kendinizi Zeze’nin yerine koyabilir ve onunla birlikte büyüyebilirsiniz.
Kitabın bana verdiği mesaj şu oldu: Hayat bazen çok acımasız olabilir, ama her zaman sevgiye ihtiyacımız vardır. Sevgi, hayatımızı güzelleştiren ve bize güç veren bir duygudur. Sevgiyi bulmak için bazen hayal gücümüzü kullanmamız gerekir. Sevgiyi kaybetmek ise çok zordur, ama asla pes etmemeliyiz. Çünkü belki de yeni bir sevgi bizi bekliyordur.
