Senin kıçın açık, benim kıçım açık, çocuklarınki açık..
Tilki ormanda nefes nefese koşuyormuş. Karşısına çıkan kaplumbağa sormuş:
“Tilki kardeş bu ne telaş?”
“Ormana maliyeciler gelmiş” demiş tilki, “Şimdi bir bakarlar bende kürk, hanımda kürk, çocuklarda kürk…”
Bunu duyan kaplumbağa telaşla yürümeye başlamış.
Onu gören leylek sormuş:
“Hayırdır kaplumbağa kardeş ne bu acelen?”
“Maliyeciler ormanda” demiş kaplumbağa, “Şimdi görürlerse bende ev, hanımda ev, çocuklarda ev, dünyanın vergisini alırlar.”
Leylek de hemen uçuşa geçmiş.
Ağaçların üzerinden maymun seslenmiş:
“Leylek kardeş ne iş? Çok telaşlısın…”
“Maliyeciler ceza yazıyormuş” demiş leylek, “Bende yazlık, hanımda yazlık, çocuklarda yazlık.”
Bunu duyan maymun bağırarak ağaçtan ağaca atlamaya başlamış. Eşi ve çocuğunun bulunduğu ağaca ulaşmış.
Eşi sormuş:
“Bu ne telaş? Kan ter içinde kalmışsın…”
“Ormana maliyeciler gelmiş…”
“Bizi ne ilgilendirir” demiş eşi,
“Senin kıçın açık, benim kıçım açık, çocuklarınki açık…”
“İşte tam da o yüzden telâşlandım” demiş maymun, “bunlar tahsilat yapamayınca, hazır kıçlarımız açık…“
Kitabın tamamı
TARHUN
Bir tüccarın kızı olan Tarhun, ablalarına hiç benzemiyordu. Fereng,
Sultan, Mahsan, Begüm, Moluk ve Anka’nın, yani tüccarın öbür altı
kızının her birinin ayrı bir şımarıklığı, çeşit çeşit istekleri vardı.
Bazen, onların gürültülerini, oyunlarını duyan mahallenin erkek
çocukları sokağa fırlarlardı. Tüccarın kızlarının neşeli
Kulağına doğru bağırarak çok hızlı gittiğini söyledim. Kafasını bana doğru çevirdi;
"Ne yani, yarış yaparken yavaşlamamı mı istiyorsun?"
Sayfa 110Kitabı okudu
Kar yağarken çocukları kurşuna dizdiler. Herhangi bir nedeni yoktu. Ne ellerini, ne de
gözlerini bağladılar. Soru sorulmadı. Yalnızca en esmer olana ağaca bakmaması söylendi.
O da gözlerini askerin çamurlu botlarına çevirdi. Sonra sessizlik oldu. Çocuklar hiç
üşümediklerini fark etmediler. Korkuyorlardı, nedenini boşverdiler. Yalnızca esmer
çocuk ikide bir ağaca bakıyor, ıslak bir kızarıklık rüzgarla gözlerine bulaşıyordu. Sarı
dişleriyle alt dudağını ısırarak, "lanet olsun" dedi. "Ben kötü bir şey yapmadım ki. Neden
dövüyorlar bizi. Sadece duvarlara yaşamak istediğimizi yazdık. Daha iyi bile değil
sadece yaşamak istediğimizi. Bağırmış da olabiliriz. Belki sokaklarda çok hızlı yürüdük,
belki botlarımızın sesi biraz fazla çıktı. Ama biz üşümemek için koşuyorduk. Belki de
baba bütün suç senindi." Yağmur yağıyordu ve çocuklar ilk kez bir şey hissettiler.
Dönecek yerleri yoktu. "Ayağıma bakma" diye bağırdı asker. "Ben de bir şey yapmadım.
Ama bir suçlu gerek adalet için. Ve adalet için kurban gerek bir kahramandan çok." Ama
çocuklar yine de askere bağırmak istediler: "Neden av tüfekleriyle vuruyorsunuz, neden
salıncakların ipleriyle boğuyorsunuz, neden yağmurdan sığındığımız duvarların altında
taşa tutuyorsunuz. KALBİNİZİ SÖKÜP ALAN BİZ DEĞİLDİK Kİ..."
Bazen de öyle bir gün olurdu ki o gün (kapalı veya güneşli) onu ölesiye, içi boşalırcasına özler, bir kadından ziyade kasım rüzgârıyla savrulan ölü bir ağaca benzerdi. O an da öyle hissediyordu. Onu çağırmak, adını seslenip eve getirmek istiyor ve önündeki onsuz yılların düşüncesi içini kanatıyordu. Sonunda on saniyeliğine bile olsa böyle hissedilecekse aşk neye yarardı?
Sayfa 119Kitabı okudu
