ÇEKİLDİM
Çekildim yine köşeme, sensizliğime Kenarda bir odabaşı, elinde kalem diğer tarafta parşömen
Parşömen aklımı okur, odabaşı parşömene yazar.
Ben düşünmekten yorgun, ben düşünmekten sürgün
Çekildim yine inzivaya
Köşede bir gardiyan durur
Bir elinde anahtar, diğer tarafta urban. İlmek ilmek düğümlenir boğazım
Kurur boğazım bir gece kâbusunda Çekildim elden, dilden
Dünya bir tarafta ben bir tarafta Dünyanın uykusu ağır, adaleti aksak
Ben ha varım ha yok
Çekildi kanım, kurudu yaşım
Gölgelerin arasında, denizin ortasında Bir tarafta durgunluk, diğer tarafta delice dalga
Enginin içinde kurumuş papatya
Ne renkti, artık farkı yok
Çekildim, kara yazının önünden
Ne tarafa gidecekse gitsin
Bir yanda ayaz, bir yan yangın yeri İkisinin sonu da malum
Çatalın, ayrımın önemi artık yok
Bir yol ayrımı, yolun dönüşü
Başı sonu önemli değil.
Terazinin bir kefesinde hayat, bir kefesinde ölüm var...
çekildim.
Yemekler midede hafif durmalı. İnsanın kafasını felce uğratacak kadar ağır olmamalı.
Sayfa 50 - Altın kitaplarKitabı okuyor
Hapishanede özel bölümde kalıyordu, orada da şaşılacak kadar az konuşurdu; daima sessiz, durgun bir hüzün içindeydi. Sanki “kuruyordu” hapishanede. Bunu mahpuslar da söylüyordu, Mihaylov aralarında iyi bir anı bırakmıştı. Aklımda yalnız gözlerinin çok güzel olduğu kalmış, neden bu adamın belleğimde bu kadar yer ettiğini doğrusu ben de bilemiyorum.
Belki de yukarıda veremlilerden konuşurken, sadece bu ölüm dolayısıyla o zaman aklıma gelen düşüncelerle, kafamda yer eden izleri elimde olmayarak tekrarladım. Bununla beraber, Mihaylov’u öyle pek fazla tanıdığım da yoktu. Henüz çok genç, yirmi beş yaşlarında, uzun, ince bir adamdı; son derece sevimli bir yüzü vardı. Hapishanede özel bölümde
